sett herifrå

8. mars, sosialistkvinnene sin dag, går mot slutten. Heldigvis. Det er nedslåande å bli møtt med så mykje tåpeleg mangel på saklegdom både i media og på offentlege stader (om ein då ferdast der).

I år var det kampen mot legane sin reservasjonsrett som var det som samla sosialistkvinnene. Det er trist for landet vårt at ei så pass stor gruppe av innbyggjarane våre vel å marsjera gjennom gatene og ropa ut om sin himmelstormande egoisme.

Dei har gjennom sine parolar i dag forkynt at kampen mot reservasjonsretten er ein kamp for abortlova me no har. Dette gjer dei sjølv om også til og med dei eigentleg burde vita godt at reservasjonsretten i praksis ikkje har noko påverknad på sjølve abortlova i det heile.

Denne reservasjonsretten, som berre eit lite fåtal av legane har eit ønskje om å nytta seg av, vil ikkje gjera det nemneverdig vanskeleg for ei einaste norsk kvinne dersom ho ønskjer å ta livet av det fosteret som ho og mannen som ho har hatt samleie med, har planta i kvinna sitt indre.

I praksis er det nemleg slik at ingen andre «sjukehus-trengande» personar har slike fantastiske rettar som abort-ønskjande kvinner har. Dei kan sjølve ta direkte kontakt med eit sjukehus og få utført abort utan å stilla seg i månaders-lange køar. Og i realiteten er det nettopp det som skjer, ikkje minst i Oslo-området, der det slett ikkje manglar tilgang på legar som ønskjer å hjelpa til med å få abortsøkjande kvinner inn på klinikkane.

Argumentet om at det vert vanskelegare for kvinner ute på landsbygda der det kanskje ikkje finst fleire legar å velja mellom, det er dermed eit fullstendig søkt argument. Kvinna må også der uansett få utført aborten på ein klinikk, og kan like gjerne ta kontakt med klinikken med ein gong.

Når sosialistkvinnene klagar seg høglydt over vanskane som reservasjonsretten vil medføra, lid dei i beste fall under ei misoppfatning. I verste fall er klaginga berre eit påskot for å knusa meininga til folk som tenkjer annleis om abort enn det dei sjølve gjer. Det at einkvan reserverer seg mot å tilvisa til abort, det kan tyda på at desse legane tenkjer annleis om abort enn det sosialistkvinnene gjer. Det tåler ikkje tilhengarane av den «heilage» abortlova å oppleva.

Før var det kanskje slik at ein hadde lov til å tenkja litt ulikt om kva som i einskilde saker er det rette å gjera. Slik har ein ikkje lov til å tenkja om abort, trur sosialistkvinnene. At abortlova er vedteken, betyr visst for desse at ingen lenger har lov til å hevda at abort er feil/synd.

Egoismen i lovprisarane av abortlova sin tankemåte, ligg ikkje berre i det faktum at i mange av tilfella vert fjerning av fosteret valt for at den gravide skal få eit lettare/makelegare liv. Nei, egoismen kjem no også tydleg til synet gjennom det at kvinna krev å få følgja si overtyding utan det aller minste støvkorn i maskineriet, medan ho trakkar på kjenslene eller den religiøse overtydinga til legar som ikkje ønskjer å vera ein del av det enorme abort-maskineriet. Kvinna krev at legar før skal finna seg ein annan jobb, enn at ho skal måtta gå inn ei anna dør på eit legesenter, eller ta kontakt direkte med ein klinikk! Her manglar dei tydelegvis sansen for proporsjonar.

Går det an å gleda seg over – på «kvinnedagen» – at landet vårt er fullt av kvinner med ei slik egosentrisk innstilling? Fører dei ikkje direkte skam over heile kvinnerolla?! For ikkje å nemna morsrolla….

Og kvar vart det av kampen for likestilling her i landet?! Heile tida handlar den største og mest profilerte kampen om favorisering, slett ikkje om likestilling! Desse kvinnene kjempar for å verta favoriserte framfor fosteret, framfor far til fosteret og framfor legar med til dømes ei kristen overtyding. Om desse «krigarane» snakkar om «likestilling», så burde det gi dei ein flau smak i munnen!

Men hysteriet over reservasjonsretten handlar kanskje om ein ting til. Kanskje er det slik at somme er redde for at merksemda omkring reservasjonsretten skal gjera kvinner usikre på om det kanskje likevel var feil å ta abort. Det at einskilde kristne legar tenkjer at abort er feil, kan kanskje få einkvan til å tenkja. Og det er farleg.

Dette kan skapa uro og sinne hos fleire. Dei som er motstandarar av alt som kan vekkja samvitet, dei ønskjer å trykkja ned det heile. Før var dårleg samvit ein god ting, fordi det kunne føra til at ting vart ordna opp i og at tilgiving vart gitt og mottatt. No skal ikkje lenger noko peikast ut som feil eller synd, dermed kan samvitet sova i «uskuldig» ro.

Sanninga er at 15.000 fosterdrap i året – i år etter år, det gir stor grunn til dårleg samvit for heile det norske folket.

Dette var altså «kvinnedagen». Kva dato kjem fosteret sin store dag med parolar i Oslo sin gater, og apell av Jens Stoltenberg? Eller er ikkje den sped spira verd sin dag?!

Jau, dagen kjem, men på einskilde kjem han kanskje «som ein tjuv om natta»!

For nokre dagar sidan kommenterte eg på facebook-sida til Fakkeltoget i Samnanger ei av sakene som denne veka skulle handsamast av formannskapet vårt her i Samnanger. Saka handla om at barnevernsleiaren vår har valt å gå rettens veg for å få kommunen til å dekka utgifter til advokat-hjelp – som han på eiga hand hadde skaffa seg for å vera på offensiven i høve til nettopp kommuneleiinga.

Etterpå oppdaga eg at innkallinga til formannskapsmøtet også inneheldt ei anna sak som ser ut til å vera svært interessant. I sakslista står det mellom anna følgjande: AMU har motteke og handsama: «Varsling om uforsvarleg arbeidsmiljø i eining for sosial og helse og sentraladministrasjonen. Tilsette vert mobba av øvste arbeidsgjevar kommunestyret.»

Det er nesten slik at ein må blinka litt med augene for å sjekka om ein verkeleg såg rett. AMU har altså handsama og vidaresendt ei varsling som går ut på at kommunestyret har mobba tilsette i kommunen!! Dette høyrest i sanning merkeleg ut, og det vert naturleg å spørja seg kva og kven denne mobbesaka gjeld.

For oss som står utanfor, vert det naturleg å tenkje gjennom kven som mogelegvis kan kjenna seg urettferdig handsama i saker som har vore oppe i kommunestyret den siste tida. Ei bestemt sak stikk seg då fram: Barnevernsregimet. Og tenkjer ein først på barnevernsregimet, så skal det i neste omgang ikkje så mykje fantasi til for å trekkja den slutninga at det kanskje kan vera dei to som på forsommaren ikkje fekk dekka advokat-utgiftene sine (i kommunestyremøtet i juni) som no prøver å slå tilbake med å koma med skuldingar om mobbing.

At dei to i så fall må ha sin eigen spesielle definisjon av ordet «mobbing», det vert ei anna sak. Det opplevest nemleg som umogeleg å få deira definisjonsvariant til å stemma med meir offisielle definisjonar. Den svenske forskaren, Heinz Leyman definerer mobbing på arbeidsplassen som fiendtleg og uetisk kommunikasjon (eller handlingar) retta mot ein bestemt tilsett minst ein gong i veka i ein periode på minst eit halvt år. Også andre ekspertar på området stadfestar at mobbing inneber handlingar av relativt høg frekvens og over lang tid. Det må dessutan kunna skildrast kva dei uetiske handlingane går ut på.

Ein advokat som heiter Sigrun Sagedahl har skrive ein informativ artikkel om mobbing, der ho spesielt nemner at ei undersøking konkluderte med at sjefar er dei verste mobbarane. Her tok ein utgangspunkt i eit spørsmål til ei utval tilsette, om dei kjenner seg mobba. På ei anna side understrekar Advokat Sagedahl at det å kjenna seg mobba, etter hennar oppfatning ikkje alltid er synonymt med det å verkeleg verta mobba. Ho seier følgjande: En leders saklige og berettigede beslutning i strid med en ansatt sine ønsker er ikke mobbing, selv om min erfaring er at ansatte ofte oppfatter det slik.»

Vidare seier ho: «Det er en vanskelig – ikke minst bevismessig – grensegang mellom en sjefs korrekte og rettmessige håndtering av en vanskelig personalsak (el. vanskelig konflikt mellom ansatte) og sjefens mobbing av ansatte. Ikke sjelden kommer det fram påstander om mobbing i forbindelse med disiplinærreaksjoner eller andre beslutninger i strid med en ansatts ønsker.»

Dersom «mobbeoffera» er dei to som ikkje fekk dekka advokat-utgiftene sine, så er det grunn å tru at Advokat Sagedahl sine ord er svært så relevante her. Det er liten grunn til å trua at kommunestyrerepresentantane har gjort seg skuldige i fiendtlege og uetiske handlingar av relativt høg frekvens og over lang tid! Dei har nok oppført seg korrekt, men altså ikkje slik som klagarane har ønskt.

Det verkar uansett drastisk at AMU krev at det no skal gjennomførast ein «faktaundersøking» som vil kosta 200 tusen kroner. Litt rart at noko så absurd vert sendt over til formannskapet. Er verkeleg dei offentlege reglane slik at AMU straks dei mottek eit varsel, må krevja at det vert gjennomført ein dyr undersøking? Kva vert då vitsen med å ha eit AMU?

Har ikkje AMU høve til å luka ut (og ikkje vidaresenda til formannskapet) «mobbesaker» som umogeleg kan stemma med definisjonen på mobbing? Det er då vel rimeleg å tru at AMU må kunna diskutera saka med «mobbe-ofra» før ein krev pengar til omfattande undersøking? Har AMU hatt eit møte med dei det gjeld? Har AMU motteke grundig skriftleg eller muntleg informasjon om kva dei vedvarande fiendtlege og uetiske handlingane har gått ut på. Visst ikkje slik informasjon kunne leggjast fram, burde vel AMU kunna ha stoppa det heile?

I AMU sit også ordføraren og varaordføraren, altså dei to fremste representantane for den parten som er klaga for mobbing. Det er interessant. Sa dei seg inhabile i den aktuelle saka? Dersom dei var med på handsaminga i AMU, sender det eit signal om at klagarane kanskje berre var ute etter den delen av kommunestyret som utgjorde fleirtalet som gjekk mot refusjon av advokat-utgiftene (ordføraren og varaordføraren tilhøyrde nemleg det vesle mindretalet som ville betala advokathonorara). I så fall vert varselet om mobbing nesten som ein hemnaksjon. Slikt bør få vidare konsekvensar, men ikkje for kommunestyrerepresentantane.

Meir og meir får det til å verka som om kommuneleiinga i Samnanger er noko ute av kontroll. Dette er flaut for oss alle, uansett kva side ein måtte stå på i dei ulike sakene. Ein kan få den same kjensla som ein kan få når ein er på fjorden og fiskar og har enda opp med ein stor svase i båten; ein har mest lyst til å kasta det heile på sjøen. Eg kjenner at eg vert meir og meir for kommunesamanslåingar. For meg var det fullstendig utenkjeleg for ein del år sidan.

For nokre dagar sidan fortalde Dagens Næringsliv om ein studie som hadde vist at at born med foreldre som mottek kontantstøtte, i snitt gjer det betre på skulen.

Første reaksjonen min var vel kanskje at dette iallfall ikkje kunne vera noko «bestillingsverk» frå Stoltenberg & Co i ei tid då dei på fleire måtar driv og snakkar/tonar ned både heimen og det biologiske prinsippet.

For mange andre av oss kom kanskje ikkje resultata av studien som ei særleg stor overrasking. Det høyrest tvert om høgst rimeleg ut at det er positivt for eit barn si utvikling og læring at det får vera mykje saman med mor si (far sin). Det er finst mange faktorar som skulle tilseia det.

Til dømes kan barnet på denne måten oppleva kvardagen litt mindre stressande enn om det vert verande mykje tid i ein barnehage der både uroa og lydnivået normalt vil vera mykje høgare. Mindre stress vil auka konsentrasjon og læring. Ei mor (eller ein far) vil og kunna ha tettare oppfølging av barnet sitt enn ei barnehagetante eller -onkel som barnet må dela med fleire andre.

Eg tvilar ikkje på at barnehagane tenkjer både pedagogikk og tryggleik i møte med barnet, men ein barnehage kan sjølvsagt aldri gi barnet noko i nærleiken av den kjærleik, omsorg og tryggleik som gode foreldre kan gi. Og det at borna får meir tid saman med dei viktigaste rollemodellane sine (foreldra), vil verka positivt for læringa. Dessutan vil foreldra ha eit anna og meir overordna perspektiv for barnet si utvikling enn institusjonar som trass i at dei har eit visst fokus på det pedagogiske, i stor grad likevel vert «oppbevarings-institusjonar».

Enkelte vil truleg fokusera mykje på kor viktig den sosiale biten er i ein barnehage, og sjølvsagt er det viktig at born for vera saman og leika saman og læra å ta omsyn til andre som er på same alder. Men det er og viktig at ikkje jamaldringar og dei som er litt eldre enn barnet sjølv, får så mykje av barnet si tid at det i barnet sitt sinn stel av den plassen som vaksne skal ha som rollemodellar. Det ville verka skadeleg både for ei sunn modning hos barnet og for samfunnet.

Eg oppfatta det slik at studien også omfatta born i skulefritidsordning. Det er klart at skulefritidsordninga i mange tilfelle vil vera eit bra tiltak – ikkje minst dersom til dømes elevar med framandspråklege foreldre kan få god leksehjelp der. Mindre bra er det dersom skulefritidsordninga berre vert ein rein «oppbevaringsstad». Eg er uansett ikkje i tvil om at ingen ting er så bra som det at foreldra er i stand til og har tid til å gi hjelp til borna sine når dei strevar med leksene.

Det vert naturleg å seia også eit par ord om «heildagsskulen». Den har eg svært vanskeleg for å oppfatta som eit steg i rett retning når det gjeld læring. Ønsket om heildagsskule må visst koma frå folk som er så opptekne (med politikk) at dei har trong for at andre tek over mykje av ansvaret for borna deira.

Eg er sikker på at heildagsskulen berre vil skapa endå fleire skuletrøytte og umotiverte born. Eg meiner at ein bør lytta til lærarane i denne saka. Det verkar som mange av dei er svært skeptiske til at det er mogeleg å halda fast på borna si merksemd i lenger tid enn dei timane skuledagen alt varer. Kanskje burde ein heller vurdert ein reduksjon av timetalet igjen?

Då eg gjekk i folkeskulen, hadde me tre dagars skuleveke. Likevel er eg ikkje i tvil om at me i gjennomsnitt fekk med oss meir nyttig lærdom og kunnskap enn det elevane gjer i dag. Spesielt i grunnleggjande fag som norsk, matte, historie, geografi og kristendomskunnskap. Protesterer du på dette, så vil eg bruka Navarsete sine ord: «Du vait ikkje ka du snakka om!»

Eg vil gå litt tilbake til utgangspunktet for dette innlegget mitt: Studien.

Enkelte vil truleg stussa på at kontantstøtta vert trekt fram i studien. Eg reknar med at eg har rett når eg har fokusert på at det som gjer forskjellen når det gjeld læring, er at mor (eller far) brukar meir tid saman med borna. Det kunne kanskje somme valt å gjera – og hatt råd til – også om dei ikkje hadde fått kontantstøtte.

For over eit år sidan skreiv eg her på bloggen min ein kommentar til noko Stoltenberg hadde sagt i samband kvinnedagen. Dette er relevant i saka eg no omtalar. Igjen vil eg hevda at den tida som foreldre – ikkje minst mødre – brukar på borna sine, er ei investering som ikkje kan verdsetjast høgt nok. Dette gjeld også på det reint samfunnsøkonomiske området. Samfunnet kunne ha vore spart for enorme summar om born og unge hadde fått meir av foreldra si tid. I tillegg kunne Norge hatt eit lukkelegare folk.

Eg ventar nesten ikkje at menneskje som Stoltenberg & Co skal innsjå dette. Det strider så totalt med det som SKAL vera sant. Det som MÅ vera sant for at Stoltenberg sine filosofiar og visjonar skal kunna stå seg.

For Stoltenberg er det lettare å leita etter andre grunnar til at samfunnet vårt på mange vis er i ei aukande krise. Men eg kan lova han at han slett ikkje vil finna andre grunnar som kan stå seg mot grundig gjennomlysing.

No viser det seg altså at når det gjeld born si utdanning, så har mor (eller far) si tid i heimen ei klar effekt. Dette kjem også samstundes med at alle politiske parti ser ut til å vera samde om at det som kan redda Norge i møte med ei framtid der me er nøydde til å vera mindre avhengige av olja (enten det er på grunn av «tørre brunnar» eller på grunn av klimaet), det er å satsa på eit høgt utdanningsnivå.

Eg vil hevda at det er nødvendig for landet å satsa meir på heimane og gjennom dei på den oppveksande slekta. Eg trur at dersom politikarane ønskjer å gjera det som er best for landet vårt, så må dei i mykje større grad løfta fram heimane sin eineståande verdi. Å satsa på samfunnsøkonomi utan å setja heimane i førsterekkje, det vil føra til ulukke for land og folk.

«Hvem ei kan bygge sitt eget hus, hva stort han bygger går og i grus!» sa Bjørnson. Eg vil seia det slik at dersom politikarane ikkje satsar på å byggja dei norske heimane, så vil dei mislukkast med å byggja landet. Heimane er dei viktigaste byggjesteinane, ikkje oljepengar og val-lovnader.

Politikarar med ein bestemt agenda er flinke til å merka seg samfunns-studiar som støttar synspunkta dei har. Dette er ein del av «spelet». Finn ein ikkje det ein treng, så er det kanskje ikkje heilt umogeleg å få fram dei rette resultata gjennom å la det «rette» forskingsmiljøet både laga og gjennomføra ein studie.

Om eg med dette stiller spørsmålsteikn ved einskilde velutdanna personar sin integritet? Ja, absolutt! Eg vil ikkje gå så langt som til å hevda at det skjer juks med data som er samla inn. Påverkinga skjer nok heller i planleggingsfasen og under premiss-fastlegging. Det er soleklart at i ei undersøking der menneske skal intervjuast, så kan til dømes spørsmålsformuleringa verka vridande på svaret.

Det treng ikkje ein gong vera slik at den som lagar spørsmåla medvite tenkjer på å påverka intervjuobjektet. Det kan faktisk handla om at spørsmålsmakaren uforvarande ligg sin måte å sjå verda på, inn i spørsmåla. Dette får eg grunngi meir ein annan gong – det er absolutt ikkje vanskeleg.

Eg veit eigentleg lite om den nemnde studien i Dagens Næringsliv, men eg har merka meg at det er to professorar og ein forskningsdirektør i Statistisk sentralbyrå som står bak studien. Det vitnar vel om at det i dette høvet ikkje utan vidare er tale om eit bestillingsverk gjennomført av ein framåtstormande stipendiat med sterkt politisk slagside.

I siste utgåve av bygdebladet vårt, Samningen, prøver ordføraren vår, Marit Aksnes Aase, igjen  å sanka medkjensle hos bygdefolket. Som vanleg får ho dra-hjelp hos redaktøren. Denne gongen handlar det om oppstyret omkring det lokale barneverns-regimet. På framsida av bladet vert ei setning frå ordføraren sitt innlegg inne i bladet, gitt att med svære typar: «Tunge og vanskeleg veker.»

Dei som «umiddelbart» tenkte at ordføraren (og redaktøren) med dette hjartesukket refererer til korleis den siste tida må ha vore for den familien som sist var splitta opp av barnevernet på grufullt vis, dei laut straks tenkja om att då dei las det som redaktøren skriv vidare. Det viser seg nemleg at det sjølvsagt (?!) er ordføraren redaktøren fokuserer på – på same måte som ordføraren også har nettopp ordføraren (seg sjølv) som hovudfokus i innlegget sitt på side 2 i bladet.

Det som har vorte vanskeleg for ordføraren, er at ei rekke personar på ulik måte har kritisert henne for rolla hennar i barneverns-saka. Men det er uvisst i kva grad ordføraren forstår kvifor ho er vorten kritisert så pass sterkt, for innlegget tyder på at ho opplever kritikken som urettferdig. Det verkar nesten som om ho innbiller seg at folk hadde hatt ei anna oppfatning dersom dei hadde kjent dei «fakta» ho sjølv kjenner.

Ordføraren kan kanskje narra seg sjølv og enkelt andre med ei slik oppfatning, men mange let seg ikkje lenger narra av «offer-rolla» som ordføraren prøver å gå inn i. Ho gjorde ei stor feilvurdering då ho trudde ho kunne roa ned bygdefolket med å slå fast i Samningen at ho for sin del hadde FULL tillit til barnevernet vårt. Innsåg ho ikkje at dette vart eit slag i andletet på alle som har vorte råka av barnevernet sine metodar eller var i familie med – eller vener med – dei som har vorte råka? Eller brydde ho seg rett og slett ikkje?

Samstundes må det seiast at eigentleg burde det ikkje ha kome så overraskande på nokon som helst at ordføraren valde heilt og fullt parti med den parten som ho deler arbeidsstad med. Me har jo gjennom regjeringstida hennar sett eit heilt klart mønster i at ho konsekvent prioriterer å verna dei ho har rundt seg på jobben. At ho ved å ha FULL tillit til barnevernsleiaren, samstundes utropa til lygnarar alle som hadde heilt andre versjonar enn barnevernsleiaren, det ser ikkje ut til å bety noko særleg for henne.

Eller kan det vera at ordføraren klamrar seg til ei eller anna førestilling om at sanning er noko relativt og at alt berre handlar om korleis ein person «opplever» eller «føler i» ei sak? Dette er likevel litt vanskeleg å få til å gå i hop med livssynet hennar. Ei slik oppfatning om at sanninga er relativ, stemmer jo meir med Pilatus si innstilling («Kva er sanning?») enn med det Meistaren har lært oss.

Ordføraren har også gjort (sagt) andre «uheldige» ting i denne saka. For å illustrera korleis ho ser på sin eigen posisjon, kan det til dømes nemnast at ho prøvde ho å påleggja teieplikt på dei to frå «fakkel-aksjonen» som leverte underskrift-lister om at kommunestyret måtte ordna opp i det lokale barnevernet. Dei to fekk beskjed om å ikkje referera noko frå dette møtet med ordføraren. Dette var sjølvsagt heilt meiningslaust sidan dei to jo berre var utsendingar frå underskrivarane og dermed hadde PLIKT til å rapportera tilbake det ordføraren kommentert vedrørande saka.

Fleire har vore heilt opne med at dei har vore svært skuffa over ordføraren sine reaksjonar når dei som involverte eller engasjerte i ei bestemt barnevernssak har prøvt å drøfta kjende (og frigitte) fakta med henne. Ein av dei som i ettertid har gått ope ut med kritikk av ordføraren, er gamle-lensmannen, Olav Erdal. Og ein skulle tru at han slett ikkje er ukjend med barnevernssaker!

No går altså ordføraren ut i bygdebladet og prøver å overtyda om at ho berre har gjort heilt rett. Det gjer ho gjennom å fortelja kor vanskeleg det heile har vore for henne personleg. Ikkje ein einaste stad nemner ordføraren at ho tykkjer synd på familiane som har vorte utsett for barnevernet si framferd! Mot slutten av innlegget seier ho rett nok at ho er «svært berørt av dei sterke enkelthistoriane som er framme.» Men kva ho legg i den utsegna, er det vanskeleg å avgjera, ikkje minst fordi det finst vitne som hevdar at ho og har sagt at ho ikkje tek dei så sterkt inn dei episodane ho har fått høyra.

Ein annan stad i innlegget sitt refererer ordføraren til at involverte foreldre og born er i ein «sårbar situasjon». Utan å driva gissing, er det vanskeleg å seia om det i det uttrykket finst noko form for empati eller medkjensle. Men det som derimot kjem heilt tydeleg fram, det er at det er grunn til å ha medkjensle med ordføraren som altså har opplevt dei siste vekene «som svært tunge og vanskelege». Ikkje EITT ORD seier ho om korleis dei same vekene må ha vore for den familien som sist vart råka av barnevernet si framferd!

Derimot peikar ordføraren i kjent stil på korleis ho og tilsette i kommunen har vorte krenkte mellom anna gjennom Facebook-sidene til gruppa «Fakkeltog i Samnanger». Stakkars, kommunale offer!!

Ein kjent herske-teknikk er å hevda at ein sit inne med informasjon som den som ein argumenterer mot, ikkje kan få kjennskap til. Som eg var inne på ovanfor, tek ordføraren nettopp denne teknikken i bruk og hevdar «at det ligg føre ein del fakta som verken er kjende, eller bør vera kjende, for ålmenta». Spørsmålet mitt vert då: Kan ordføraren krevja at me utan vidare skal godta at alle «fakta» me slett ikkje kan få kjennskap til, i hovudsak støttar ordføraren sine haldningar og «disposisjonar» – og ikkje like gjerne dei hardt råka familiane og andre som ikkje er einige med ordføraren?

Det ho seier tvingar også fram eit anna spørsmål: Har resten av kommunestyret same syn som ordføraren? Saka er jo den at dersom alle har halde teieplikta si på tilfredsstillande måte, så sit dei andre kommunestyre-representantane inne med same fakta som ordføraren!

Eit kommunestyremøte om barnevernet vart lukke på grunn av at det (i følgje Samningen) vart tale om suspensjon av barnevernsleiaren. Også vedtaket vart gjort hemmeleg. Dette gjorde at alle me som er «utanforståande», faktisk kunne dra ein heilt innlysande konklusjon: Berre eit mindretal av kommunestyre-representantane støtta ordføraren i det å ha full tillit til barnevernsleiaren. Ordføraren hadde sjølvsagt nekta å halda det hemmeleg dersom eit fleirtal av representantane støtta hennar syn!!

Men dersom dette er ein rett konklusjon, provar ikkje det då at ordføraren gjekk litt for høgt ut i denne saka? Ho hevdar no i siste Samningen at fokuset hennar er å handtera prosessen på ein god måte. Men det er faktisk enkel logikk at dersom eit fleirtal av kommunestyre-representantane går mot hennar konklusjon om at det er grunn til full tillit til barnevernet, då seier jo kommunestyret samstundes at ordføraren IKKJE handterte saka tilfredsstillande då ho slo fast at ALT var i orden med barnevernet.

Det var i Samningen nr. 5/13 at ordføraren og varaordføraren gjekk ut og hevda dei har full tillit til barnevernet i kommunen. Det gjorde dei etter å ha vore i Bergen og fått høyra frå barnevernet sin advokat (sine advokatar) at alt var som det skulle vera. I Samningen nr. 7/13 får me vita at ein advokat frå barnevernet har vore i Samnanger og fortalt om barnevernet. Dette fortel oss at ordføraren har ønskt at advokaten som overtydde henne, også skulle koma til Samnanger for å overtyda heile kommunestyret. Møtet vart lukka, og møtereferatet seier lite, men ordføraren har silt ein del informasjon til Samningen.

Informasjonen som ordføraren gir til Samningen om advokat-besøket, styrkjer mistanken om at ordføraren med denne einsidige orienteringa av kommunestyre-representantane ønskte å «vinna» kommunestyret for sitt (og varaordføraren sitt) syn. Det finst nemleg ingen ting som tyder på at andre advokatar enn barneverns-advokaten har fått sleppa til for å formidla den andre sida sine synspunkt, det vil seia korleis involverte familiar har opplevt det lokale barnevernet! På denne bakgrunnen må ein spørja seg om ordføraren berre var meiningslaust tankelaus, eller om ho dreiv eit medvite spel då ho berre sende bod på barneverns-advokaten!

Det kan godt henda at ho og dei som framleis støttar henne, mislikar eit slikt direktestilt spørsmål, men i ei så alvorleg sak, er det høgst nødvendig at ein no stiller kritiske spørsmål. Hugs at det ikkje her er tale om ein stakkars, forsvarslaus person frå grasrota, men faktisk ein ORDFØRAR! Ein må ha rett til å krevja at ein ordførar – meir enn andre – «held tunga rett i munnen», ikkje minst når ordføraren er i sin fjerde periode! Ein må igjen kunne fastslå at ordføraren dessverre ikkje hadde godt nok fokus på å «handtera prosessen på ein god måte».

Heldigvis tyder informasjonen i Samningen på at kommunestyre-representantane klarte ta sjølvstendige standpunkt. Advokat Rolf Bech-Sørensen klarte tydelegvis ikkje å hjernevaska dei. Det tenar representantane til stor ære!

Men som vanleg prøvde ordføraren å landa på beina gjennom det ho sa til Samningen. Ho som hadde sagt til oss alle at alt var i orden med barnevernet, seier etter eit vedtak om at barnevernet skal vurderast nærare, følgjande: «Vedtaket viser også at kommunen verkeleg tek kritikken mot barnevernet på høgste alvor.»

Ja, det er sant at vedtaket viser dette, men det dekkar ikkje over at ordføraren sjølv i utgangspunktet ikkje ønskte å ta kritikken på alvor. Då hadde ho sjølvsagt takla ting annleis. Det er også typisk at ho understrekar i den same artikkelen at «store delar av befolkninga» har tillit til barnevernet. Det byggjer ho på at ho har vorte kontakta også av «mange som uttrykkjer tillit og har eit anna syn enn kritikarane.» Dette er dessverre typisk politikar-munnhell som ein ofte vert vitne til også på TV og i media elles. Ein korkje kan eller skal ta slike private, høgst uvitskaplege meiningsmålingar på alvor! Kor mange er forresten «mange» i ordføraren sitt resonnement? Fire?

Det må og nemnast det faktum at ordføraren vart oppøst over at Bergens Tidende brukte ordet «gransking» av barnevernet og ikkje ordet «gjennomgang». Kvifor vart dette så viktig for henne? Var grunnen at ho ikkje ønskte at ein skulle gå særleg djupt inn i barnevernet si stode i Samnanger, men berre fara over det med ein harelabb?!

Mykje tyder på at ordføraren har mykje for tette band til administrasjonen. Slike band skal ein generelt sett vera svært på vakt mot, sidan dei kan vera eit trugsmål mot demokratiet. Det er lett å tenkja seg at dette problemet kan verta større i ein liten kommune. I tillegg er det her i Samnanger slik at noverande ordførar står for eit regime som har meiningslaust vanskeleg for å ta sjølvkritikk.

Då barneminister Inga Marte Thorkildsen nyleg fortalde at ho vil senka terskelen for at barnevernet skal bryta inn i familiar for å verna born som vert utsett for vold og overgrep, kunne kanskje somme oppfatta dette som positivt for landets born. Det finst vel framleis ein del folk her i landet som enno ikkje har fått augo opp for barnevernet sine gestapo-metodar og meiningslause overgrep mot både foreldre og born.

Thorkildsen hevdar at ho har fått beskjed frå både fagfolk og barneverns-born om at omsynet til borna må styrkjast. Det er grunn til å tru at ho med ordet «fagfolk» ikkje minst refererer til barnevernet sine eigne ekspertar. Problemet med dei «fagfolka» er dessverre at dei har sine eigne «filosofar» (psykologar) som ikkje byggjer på tilgjengeleg forsking når det til dømes gjeld det å bryta biologiske band.

Det at Thorkildsen viser til einskilde barneverns-born ho har snakka med, er også sjølvsagt berre useriøs politikar-argumentasjon. Det er svært vanleg at politikarar argumenterer med at dei har snakka med personar «på grasrota» som nettopp har fortalt dei det dei ønskte å høyra. Men slikt kan/skal ikkje leggjast vekt på, sidan det aldri er tale om noko form for vitskapeleg undersøking der dei har intervjua eit stort nok, representativt utval av personar.

Det ville vera meir enn merkeleg om Thorkildsen ikkje også har fått høve til å snakka med barneverns-born som ville ha sett meir pris på om heimen hadde fått hjelp i staden for at dei vart riven ut av heimen!

Thorkildsen hevdar mellom anna følgjande om «fagfolka» og «barneverns-borna»: «De har sagt at det prøves for lenge og for mye før barn får starte på nytt et annet sted. Hensynet til barnet har blitt for svakt. Hensynet til foreldrene er blitt for sterkt.»

Denne utsegna er typisk for ein sosialistisk tankegang, og Thorkildsen trur visst truskyldig at me alle skal godta hennar premissar for korleis ein skal tenkja om saka. På ingen måte eller punkt er Thorkildsen oppteken av å tenkja familie. I staden for å tenkja at det i mange tilfelle er tale om familiar som med adekvat hjelp kan få eit mykje betre samliv, er ho berre oppteken av å tala om to partar – der den eine parten prøver å øydeleggja den andre.

Det kjem ikkje som ei bombe at Thorkildsen hevdar at det biologiske prinsippet ikkje lenger skal vera det overordna prinsippet i norsk lovgiving. Dette stemmer heilt med sosialistane sin måte å tenkja på, og såleis var det fullstendig «naturleg» at barneverns-regimet no vart brukt til å fremja denne overordna filosofien. Kan ein vinna ein siger mot det biologiske prinsippet ved å skyva barneverns-borna framfor seg, vil det få positive følgjer også innan surrogati, homofil adopsjon etc.

Thorkildsen tek også tragisk feil når ho trur at born som med barnevernet sine grove metodar vert rivne ut av familien sin, faktisk «får starte på nytt et annet sted». Det vert som å hevda at når ein blom veks der det og finst ein del ugras, så får blomen starta på nytt om han vert klipt av og sett i ein vase. Har Thorkildsen på dette punktet vorte fullstendig offer for barnevernet sine «fagfolk»?

Forskinga, psykologar utanfor barnevernet og vanleg sunn fornuft (!) fortel oss tvert om at når born på ein augneblink får røtene sine brutalt kutta fullstendig av, så er sjansane svære for at dei får skader som kanskje aldri kan bøtast på!

Nyleg konkludere helsetilsynet etter ei toårig undersøking med at svært mange barnevernskontor bryt lova. I media vart ei rekke eksempel på korleis lova vart broten, lista opp: Born vert ikkje høyrde, undersøkingar vert ikkje utført i høve til lov og forskrift, hjelpetiltak vert ikkje evaluerte, fleire tiltak manglar fagleg grunngiving.

Det verkar som om Thorkildsen berre er interessert i det første eksempelet, og i tillegg brukar det etter eige hovud. I staden for å gå ned på detaljnivå, burde ein minister hatt forstand nok til å gripa tak i det overordna problemet, nemleg at barnevernet i mange tilfelle ikkje følgjer lova og ikkje viser respekt korkje for foreldre eller born! Gjennom fleire ti-år har det kome fram grove eksempel på korleis barnevernet har oppført seg. Av ein barneminister burde ein ha kunna forventa at ho hadde fått med seg at det mogelegvis lever ein grov ukultur innan det norske barnevernet. Ein ukultur som det kan ta årevis å få bukt med. Men kanskje vert det for stor ei utfordring for ein ung minister å ta tak i slike store ting? Då er det kanskje lettare å koma med meir venstrepolitiske utspel?

Det er vel slik at ministrane sine utspel i desse dagar også handlar ein heil del om stemmefiske, men her vil eg hevda at Thorkildsen har brukt feil agn. Dette utspelet om å sjå bort frå det biologiske prinsippet vekkjer truleg avsky hos dei som ho ikkje alt har nære rundt seg. Håper SV ved valet hamnar godt under «sperregrensa».

Etter kvinnedagen har bloggen min lege nede, men det betyr ikkje at han er død. Ta dette vesle innlegget som eit livsteikn.

Det var Stoltenberg som fekk meg til å skriva sist, det er det på sett og vis denne gongen og, men denne gongen fekk han starthjelp av KrF-leiar Hareide.

Eg måtte faktisk trekkja alvorleg i smilebandet for to–tre dagar sidan. Hareide gjekk ut og skulda Stoltenberg for at han var redd for å debattera med opposisjonen. Det var ikkje det — i seg sjølv — som vart morosamt. Det var det som skjedde som eit resultat av Hareide sin påstand, som vart så komisk: Ikkje Stoltenberg sjølv, men ein statssekretær måtte rykkja ut og avvisa Hareide sin påstand! Det er nesten utruleg at ikkje personar som ein burde forventa (og for Norges skuld: håpa) har gangsynet i orden, ikkje oppdagar at dei «trakkar uti» med begge beina!

Det som skulle vera ei avvising, vart faktisk ei stadfesting! :)

I dag, på kvinnedagen, fortel Jens Stoltenberg oss at kvinnejobbane er meir verd enn heile oljeformuen. Yrkesdeltakinga til norske kvinner har auka frå knapt 50 prosent på byrjinga av 1970-talet til over 75 prosent i dag. Det er 16 prosentpoeng meir enn snittet av industrialiserte land i OECD.

«Dersom yrkesdeltakinga til norske kvinner skulle bli redusert til snittet i OECD, ville verdien av dette produksjonstapet motsvare heile oljeformuen vår, også det som er under bakken,» hevdar Stoltenberg. Han seier og at «den norske modellen» er utenkjeleg utan likestilling og kvinnedeltakinga i arbeidslivet….

Eg ser slett ikkje nokon grunn til å protestera mot at kvinnene får ros, og det er truleg fint og rett at kvinnene får høyra kor mykje arbeidslivs-innsatsen deira kan vera verd på det nasjonal-økonomiske området.  Men eg spør meg om ikkje vurderinga ber preg av å vera overflatisk. Er det heile berre eit populistisk utspel spesial-sydd for kvinnedagen?

Eg stussar elles over kva Stoltenberg legg i uttrykket «den norske modellen». Kva er det som gjer at han verkar vera så stolt over denne modellen? Det handlar vel i hovudsak om økonomi, for han viser jo i utspelet sitt spesielt til «oljeformuen» vår.

Jadå, Norge er eit rikt land. Men arbeidarparti-mannen Stoltenberg kan vel ikkje med handa på hjarta hevda at pengar skal vera einaste mål på at utviklinga berre har gått (og går) i god og trygg retning. Det er litt skremmande dersom statsministeren vår meiner at folks indre glede og trivsel kan målast i pengar. Ein skulle tru at Stoltenberg etter 22. juli-terroren hadde fått augene opp for at ikkje alt handlar om landets økonomi.

Kva seier til dømes den generelle nedgangen i folkets psykiske helse om kor vel-lukka landet vårt er? Fortel ikkje landets høge sjølvmordsrate eit eller anna til Stoltenberg? Dette er jo ein tragedie som kvart einaste år tek mange gonger fleire menneskeliv enn dei liva ABB tok. Eg ser sjølvsagt at det er lettare å hanskast med ei sak når ein kan peika ut ein syndebukk, men akkurat det er ikkje den relevante problemstillinga i denne samanhengen. Dessutan kan ein ikkje heilt sjå bort frå at til og med ABB sin terror kan oppfattast som ein indikasjon på manglar ved det psykiske helsevernet.

No har me i månad etter månad kontinuerleg fått øyrer og auger fulle av nyheiter om Utøya-terroren og dei som vart ramma. Seinast i dag var helsedirektøren på bana og meinte dei pårørande ikkje hadde fått nok hjelp av kommunane. Dette var sikkert eit korrekt politisk og populistisk utspel, men eg har lyst til å på ny visa til det Folkehelseinstituttet seier om pårørande til sjølvmordsoffer: «Etterlatte ved selvmord får oftere økte belastninger i både psykisk og fysisk helse enn etterlatte ved naturlig eller ikke-brå død, og føler seg oftere ensomme og isolerte enn etterlatte ved annen brå død (f. eks. ulykker). Mange etterlatte ved selvmord fungerer betydelig dårligere sosialt enn etterlatte ved naturlige dødsfall.»

Få vågar å nemna det, men det er vanskeleg å koma utanom det faktum at det at norske foreldre har fått mindre og mindre tid saman med borna sine, det har medverka til nær sagt proporsjonal auke i trongen for psykisk helsevern, kriminalomsorg og liknande..  Det finst med andre ord mange indikasjonar på at «den norske modellen» ikkje eintydig er ein god modell.  AP sine spådomar og ønsketenking om at heildags-barnehagar og «heildags-skular» skal kunna ta seg minst like bra av borna som foreldra, har absolutt ikkje fungert i praksis – sjølv om det kan ha «fungert» i teorien til venstresida sine godt betalte ekspertar og evalueringsansvarlege.

Når alt dette er sagt, kan det også leggjast til at finansdepartementets konklusjon truleg heller ikkje tek omsyn til alle økonomiske variablar. Det er det eg i innleiinga siktar til når eg brukar ordet «overflatisk». Då ein større prosent av kvinnene arbeidde i heimen, sparde det samfunnet for store utgifter på MANGE ulike område. Gjennom foreldra sin førebyggjande påverknad vart til dømes ein større prosent av den oppveksande slekta redda frå kriminalitet og rus. Dette sparde samfunnet for enorme summar i forhold til slik det er i dag. Kanskje vart også mange redda frå problem-utviklande einsemd. Og ikkje minst vart det gjerne mindre trong for aldersheim-plassar og barnehageplassar.

Mykje tyder på at mange born og unge hadde fått betre varig støtte og ballast i livet om foreldra hadde gitt dei meir av tida si og eventuelt færre kroner.

På kvinnedagen høver det og å nemna at det også kostar Norge svært dyrt at det kvar einaste yrkes-dag vert drepe godt over seksti menneske-foster. Eg siktar ikkje spesielt til den store belastinga dette har på helsevesenet, men mellom anna til det faktum at det faktisk trengs fleire nordmenn som får veksa opp til å  gjera ein innsats for landet vårt. Ein del av dei kvinnene som i dag tek abort av «praktiske» eller karriere-messige omsyn, ville truleg ha valt å bera fram borna sine om dei ikkje var «yrkes-kvinner».

Finst det ein Gud som er noko anna og meir enn ein gallionsfigur og som faktisk er ein Gud som er oppteken av menneskelivet frå begynning til slutt (slik mange eigentleg håper og ber om når det er deira eige liv som er i fare), så kan dei høge, offentleg godkjente aborttala også ha stor påverknad på om Norge framleis kan rekna med å ha Guds velsigning over seg. «Vil Gud ikkje verja by og land, kan vaktmann oss ikkje tryggja,» står det i fedrelandssalmen vår.

Det kan nok hevdast at det eg seier verkar nostalgisk eller «reaksjonært». Det er jo umogeleg å gå tilbake i utviklinga, kan det hevdast. Det er nok sant. Men det var Stoltenberg som viste til skrivinga av historia om den norske modellen. Hadde det funnest den minste objektivisme og evne til sjølvkritikk (dette er sjølvsagt heilt fråverande), ville historieskrivarane også ha måtta skriva om korleis det norske folket midt i rikdomen sin i stor grad miste den varige gleda ved livet.

Til slutt: Stoltenberg skryter av at 25 prosent fleire av landets kvinner no er i jobb i høve til slik det var i 1970. Men han vil vel ikkje samstundes hevda at tidlegare tiders husmødrene (også dei som kanskje jobba på småbruk) ikkje bidrog når det gjaldt landets økonomi eller folkets livsglede eller til dømes born og eldre sin tryggleik?

Nyleg hadde ein som heiter Aage Olav Sandal, ein kronikk i Bergens Tidende. Overskrifta på kronikken var: «Kirkens rammer er for trange.»

Eg skreiv eit svar omtrent ferdig, men fann at det ville vera bortkasta å senda det inn til avisa. Sjølv om Sandal sin kronikk var av ein slik art at det i høgste grad ville vera på sin plass med ei litt grundig drøfting av tankane hans, veit eg at BT aldri ville tatt inn eit så omfattande svar på noko dei syntest var verd å ta inn som ein kronikk.

Kronikken kunne kanskje oppfattast som litt «pirking» i skrifttrue kristne, og kanskje er også BT så påverka av stemninga i samfunnet at dei synest det er fint når einkvan utfordrar dei som verkar konservative.

Eg vil ikkje dermed hevda at Sandal berre hadde for auga å utfordra, det er mogeleg at han i kronikken faktisk gav uttrykk for sine personlege synspunkt. Han føydde seg fint inn i den veksande rekkja av einskildpersonar som står fram og fortel oss at dei med eit visst utgangspunkt i kristendommen har laga seg si eiga tru. Felles for dei alle er at dei i hovudsak krev meir respekt for denne heimesnekra trua si enn dei sjølve ser ut til å ha for Bibelen.

Sandal sine synspunkt er då og i stor grad samanfallande med det andre bibel-kritiske personar har sagt før han. Når han til dømes hevdar at dei gamle bibelske forteljingane ikkje verkar rimelege i høve til det moderne menneske trur og veit, så gjentek han noko som faktisk har lydd til alle tider. Ein treng heller ikkje lesa langt frå begynninga av Bibelen før ein ser korleis djevelen heilt frå det første sådde tvil inn i mennesketanken: «Har Gud verkeleg sagt….?»

Feil medisin

I kronikken sin er det tydeleg at Sandal set det moderne menneskets vit og kunnskap i førarsete i høve til Skrifta. Problemet med det er at det stadig viser seg at menneskevitet og -kunnskapen er temmeleg oppskrytt. Stundom sviktar også evnene til å resonnera upartisk på grunnlag av dei fakta som synest eksistera. Til dømes har Sandal truleg rett når han hevdar at kyrkjebenkane stadig vert tommare, men han klarer ikkje få med seg det faktum at den medisinen han skriv ut, har vore (blir) prøvd – men med manglande eller problem-forsterkande effekt.

Skylappar må ha gitt svært redusert sikt om ein ikkje har fått med seg at det i mange kyrkjelydar over heile landet har gått mot ei meir uprovoserande og tannlaus forkynning. Til dømes vert ord som «fortapinga», «helvete» og «djevelen» mindre og mindre brukt. Prestar og biskopar vert stadig meir liberale. Og gudstenester har i aukande grad gått i retning av sosiale samkomer med kåserande prestar.

Kan ikkje kallast kyrkje

Men når ei eventuell første interesse for prestar som er «annleis» og «vågar» å utfordra «konservative kristne» har lagt seg, er det lite som indikerer færre tome kyrkjebenkar i desse kyrkjelydane. Tvert imot er det vel heller dei meir bibeltru kyrkjelydane som har vokse.

AP og venstresida sin «draum» om ei vidopen «folkekyrkje» har vorte eit mareritt. Ned-toninga av bibel-truskapen har fått svært få nye menneske til å verta faste kyrkjegjengarar, og dei som heller ønskjer ei Jesus-kyrkje enn ei «folkekyrkje», forlet den skuta som er på veg ned i verdslege bølgjer. Eit teikn på dette er det at kristne organisasjonar med medlemmer som tradisjonelt var aktive i Den norske kyrkja, har opna for at medlemmene deira kan starta eigne (frie) kyrkjelydar.

Uansett er det slik at endå om kvantiteten nok er viktig, så er det kvaliteten som er heilt avgjerande for om det er viktig og rett å halda kyrkja i livet. Ei kyrkje (=Herrens hus) har mist retten til å kallast ei kyrkje dersom ho ikkje lenger er ein stad der heile evangeliet om Jesus Kristus vert forkynt og etterlevd, men har vorte eit forum der folk dyrkar sin eigne, individualistiske, religiøse interesser – heller enn Herren.

Tok Jesus feil?

Sandal ser ut til å forstå at Jesus var heilt overtydd om at det trongst eit forsoningsverk og at han sjølv var den einaste som kunne ta på seg denne ufatteleg tunge oppgåva. Men det verkar som om Sandal meiner at Jesus berre var prega av samtida si og tok feil på dette punktet! I så fall er det fullstendig uforståeleg at Sandal kan sjå ein så totalt forvirra person – som frivillig let seg drepast – som eit «ideal».

Sandal spør om det ikkje er rom for forandring i høve til det som står i Bibelen. Spørsmålet hans var kanskje retorisk meint, men svaret er like fullt: «NEI». Paulus sa det slik: «Men om så vi eller ein engel frå himmelen forkynner dykk eit anna evangelium enn det vi har forkynt dykk, måtte han då vera bannstøytt!» Og det evangeliet Paulus hadde forkynt, det var evangeliet om at Kristus gjekk i døden for å redda oss frå fortapinga (der dei skal gråta og skjera tenner) og stod opp igjen og gav oss eit levande håp.

Frelse viktigast

Sandal hevdar at prestar bør studera psykologi og psykiatri for å verta flinkare til å hjelpa. Det må dei gjerne – eg kan ikkje sjå at det skulle bryta med kyrkja sine eksisterande rammer (slik Sandal ser ut til å tru). Men utdanninga må sjølvsagt berre brukast som ei støtte under samtaler med folk som slit på det psykiske området. Me hadde for mange år sidan i ein periode høve til å gå ei rekke gonger i ei kyrkje som låg nær ein norsk behandlingsstad. For meg som ønskte å møta Jesus i gudstenesta, var det ikkje noko anna enn ein klar nedtur å oppleva korleis dei ulike prestane som hadde teneste der, prøvde å overgå kvarandre i å preika «terapeutisk».

I kyrkja må INGEN TING få skyggja for evangeliet, uansett kor gode motiva bakanfor måtte vera. Berre i evangeliet ligg mennesket sitt evige håp og Guds heile kjærleik.