sett herifrå

Det russiske folket gir uttrykk for stor støtte til Putin og den krigen han fører mot nabolandet Ukraina. Me som ser det heile litt på avstand, kan ikkje unngå å tenkja at dette viser kor avgjerande stor påverknad russiske media har på folket.

Eg har sjølv snakka med ei ukrainsk kvinne som kunne fortelja at ho har ei tante som bur i Russland. Sjølv om tanta framleis har nær familie i Ukraina, vel ho å tru meir på russiske media enn på sine eigne slektningar i Ukraina!

Heile situasjonen fyller oss med avsky og ei viss fortviling. Å, om me berre kunne ha nådd inn til folket med eit sant bilde av Putin sin aggresjon! Og samstundes så tenkjer me kanskje at noko liknande nok aldri kunne skje her i vårt eige land.

Desinformasjon i Norge og

Sanninga er at enkelte av oss har kjent på ei liknande fortviling i samband med ei alvorleg skeiv-framstilling som i lang tid har gått føre seg både her i landet og i mange andre land. Dette har óg å gjera med ein konflikt mellom folkeslag – og mellom ideologiar. Ei påviseleg skeiv mediadekking av konflikten har i stor grad etterlate majoriteten av nordmenn med eit fullstendig falskt bilde av situasjonen.

Ja, eg siktar sjølvsagt til konflikten mellom Israel og Palestina-arabarane. Også i det tilfelle er det eit aktivt propaganda-apparat som står bak. Men heller ikkje her er majoriteten av innbyggjarane – i Norge og mange andre land – lenger klar over at dei manglar svært viktig, objektiv informasjon både om historiske fakta og om dagens reelle situasjon.

Tiår etter tiår har norske media vidareformidla så mykje einsidig propaganda at ein skremmande stor del av det norske folket har blitt direkte Israels- og jøde-hatarar. Undersøkingar har vist at desse to sidene i høgste grad heng saman. Antisemittismen blømer som aldri før.

Resultatet av skeiv-påverknaden kan faktisk objektivt målast, og det har og vorte gjort. Meiningsmålingar har avslørt at den store majoriteten av nordmenn har eit svært einsidig og temmeleg usant inntrykk av konflikten mellom jødar og Palestina-arabarar.

Eit arabisk narrativ

Det er sjølvsagt ingen tvil om at det einsidige inntrykket er eit resultat av at media har lagt absolutt størst vekt på å vidareformidla arabarane sitt syn – og til og med deira forfalsking av historiske fakta. Det er nemleg ikkje slik at vankunna er eit resultat av at media formidlar lite informasjon om konflikten. Tvert om får konflikten nesten uforholdsmessig stor dekning.

Problemet er at dekninga i så mange år har hatt ei så markant anti-israelsk slagside, at ikkje ein gong formidlarane sjølve lenger ser at måten dei framstiller informasjonen på, er skeiv. Den alternative forklaringa er endå verre: Formidlarane har ein personleg agenda som ligg bakom framstillingsmåten.

Det har til dømes vorte slått fast at «sjølvaste» NTB, som leverer nyheiter til eit tohundre-tals norske media (inklusive NRK), har avslørt ei udiskutabel anti-israelsk vinkling av nyheiter. Dette vart klart dokumentert i ei bok som kom ut for eit års tid sidan. https://miff.no/ntb

La meg kort ta eit enkelt, men typisk, eksempel. I fjor gav NTB nordmenn eit klart inntrykk av at Israel ikkje ville ha palestina-arabarane i dei sjølvstyrte områda inn i sitt eige vaksine-program. Noko som sjølvsagt umiddelbart skapte auka indignasjon hos mange nordmenn.

Sanninga var at Israel slett ikkje hadde myndigheit til å innføra sitt helsesystem i dei palestinske områda og at WHO og dei palestinske sjølvstyremyndigheitene sjølv koordinerte vaksinearbeidet. Det «vesle» eksempelet er typisk for korleis NTB og NRK omtalar saker som har med Israel å gjera.

Eit internasjonalt fenomen

Den same tendensen finn ein i store media-verksemder over heile verda. Ein av dei organisasjonane som har sett seg føre å vera eit slags vakthund mot anti-israelske framstillingar i presse og TV, HonestReporting.com, har svært mykje å gjera. Heile tida avslører dei grove brot på eit mogeleg prinsipp om objektivitet i media.

Det positive er at framleis har det i mange tilfelle nytta for denne organisasjonen å påpeika overtrampa. Det finst eksempel på at medie-verksemder i ettertid har kome med korrigeringar. Men når det til dømes i store overskrifter i aviser alt har blitt skapt eit negativt bilde av israelarane, så har det i lesarane dessverre alt blitt lagt ned endå eit frø av mistru mot Israel. Gjennom åra har mykje ugras fått veksa opp og kjøvt interessa for objektivitet i konflikten.

Det er nok på sin plass å koma med eit par eksempel på kva som manglar i nordmenns kunnskap om konflikten. Meiningsmålingar har avslørt at berre nokre få prosent av dei spurte kjenner til at det etter gjenopprettinga av Israel var fleire jødar som vart pressa til å reisa frå dei muslimske landa i Midtausten enn det var Palestina-arabarar som flykta frå dei israelske områda.

For jødane var det slett ikkje tale om frivillig flytting til det gjenoppretta Israel, slik enkelte gjerne ville hevda. Jødane vart heilt klart pressa ut, mellom anna gjennom at dei vart pålagde ekstraskattar og andre restriksjonar. Og gjennom utvisinga miste dei mykje større verdiar enn det Palestina-arabarane måtte gi opp. I Irak, til dømes, var jødane tidlegare godt posisjonerte i samfunnet.

Palestina, ein geografisk region

Det kan også peikast på at det på norsk TV har blitt vist kart som samanliknar storleiken på Palestina før og no. Dette ser plausibelt ut for folk som ikkje kjenner historia, men sanninga er sjølvsagt at heile framstillinga er klar pro-arabisk propaganda og ei fullstendig forvrenging av historiske fakta! Ein må undrast på om vankunna verkeleg er så stor mellom norske programleiarar, eller om også dette er medviten feilinformasjon.

For det første så vart det fiktive, antisemittiske namnet Palestina brukt om ein region. Det var i alle høve ikkje namnet på ein nasjon med i hovudsak arabisk-ætta innbyggarar! Faktum er jo at namnet hadde vore i bruk i mange hundre år då dei arabiske Muhammed-etterfølgjarane fløymde inn over området og okkuperte det i ca år 634.

Jødane som budde i området, hadde før det opplevt okkupasjon frå ulike andre folkeslag, assyrarane, babylonarane, persarane og romarane. Men det er stor semje om at området gjennom desse okkupasjonane heile tida vart sett på som jødane sitt fedreland. Og jødane er det einaste folket i historia som nokon gong har hatt Jerusalem, byen som jødekongen David grunnla, som hovudstad.

Då hærane frå Rom dukka opp i landet, hadde landet lenge vore kjent som Judea. Jødane har jo nettopp namnet sitt frå namnet på landet. Men eit opprør mot Rom i åra 132–136 førte til at keisar Hadrian straffa jødane med å omdøypte området til Syria-Palaestina – etter namna på jødane sine to viktigaste fiendar.

I vår bibel er det fiende-folket kjent som filistrane (altså ulik skrivemåte på norsk). Historikarane meiner filistrane var eit europeisk folkeslag (sjølvsagt ikkje arabisk), og også før Hadrian si tid hadde enkelte brukt namnet Palestina om (ein del av) området. Det finst ingen grunn til å tvila på at Hadrian visste at akkurat dette namnet var ein klar provokasjon mot jødane!

Resultat av politisk strategi

Imidlertid vart både namna Philistia, Judea og Palestina brukt i tida etter omdøypinga. Det kan leggjast til at keisar Hadrian også endra namnet på Jerusalem til Aelia Capitolina, og nekta jødane tilgang til den kjære, gamle hovudstaden deira. Dette namnet hadde byen fram til arabarane sin okkupasjon, då vart namnet Iliyā’.

Muslimane har aldri forlate området. Men dei har ikkje før i relativt nyleg tid kalla seg palestinarar. Fram til for ein del tiår sidan var dei meir interesserte av å få gjenreist eit stor-assyrisk rike enn av å oppretta ein palestina-arabisk nasjon.

At arabarane i området begynte å kalla seg palestinarar, ligg det ein soleklar, politisk strategi bak. I desse dagar då ein tidlegare russisk KGB-offiser (Putin) formar sine eigne «sanningar», kan det vera av interesse å nemna at det har vorte hevda sterkt at det nettopp var KGB som hjelpte PLO med å byggja opp sin strategi og sitt propaganda-apparat. I tillegg hadde terroristen Arafat ein del kontakt med ein annan tyrann (som han besøkte), nemleg Ceausescu i Romania.

Alt dette verkar faktisk svært plausibelt, for det er i alle fall ingen tvil om at KGB i si tid oppfatta PLO som ein svært nyttig spydspiss mot det demokratiske Vesten! Og det er heller ikkje tvil om at på eit tidspunkt – på relativt kort tid – så endra Palestina-arabarane sin strategi, mellom anna ved å begynna å omtala seg som «palestinarar».

Området ligg som før

Mykje tyder på at før gjenopprettinga av Israel, så hadde faktisk dei mange jødane som budde i Palestina, mindre innvendingar mot det å verta sett på som palestinarar enn det arabarane hadde. Som eit eksempel på dette kan det nemnast at før den engelskspråklege, jødiske avisa Jerusalem Post fekk sitt noverande namn, heitte ho Palestinian Post.

Strategisk var det sjølvsagt eit glimrande trekk for Palestina-arabarane at uttrykket «palestinarar» på kort tid kunne brukast eksklusivt om dei. Dermed har ein – saman med andre falske påstandar – fått skapt eit inntrykk av at heile området Palestina i utgangspunktet eigentleg tilhøyrde dei såkalla «palestinarane»! Men det stemmer altså ikkje med dei historiske fakta! Likevel overtyder dei nok mange nordmenn som ikkje har tilfredsstillande historisk innsikt.

Basert på fakta er det falskneri og faktisk direkte absurd å visa eit kart over korleis Palestina har skrumpa inn i høve til gamal tid. Sidan Palestina berre er eit fiktivt namn på eit bestemt geografisk område, så ligg sjølvsagt området der akkurat som før.

Det historiske Palestina ikkje var ikkje ein arabisk stat og aldri fritt for jødar, så kan ein slett ikkje hevda at det er ein arabisk stat som har skrumpa inn til det området som pr i dag er heilt reinsa for jødar!

Enkelte stammer har nok hatt eit visst rådvelde over enkelte areal, men ingen av desse har nokosinne kalla seg for «palestinarar»! Dei nokalla Palestinar-arabarane har såleis aldri hatt eit eige land, og Jerusalem har aldri vore hovudstad i noko anna land enn Israel.

Kanskje einkvan vil argumentera med at dette folkeslaget i alle fall i lang tid utgjorde ein majoritet i heile Palestina. Men dette argumentet skaper i så fall også eit problem for «palestinarane». Skal ein døma ut frå majoriteten av innbyggjarane sin etnisitet, så slepp ein ikkje unna det faktum at palestinarane i så fall alt har eit land som som er mykje større enn Israel, det heiter Jordan!

Transjordan

Namnet på Jordan var først Transjordan. I høve til Middelhavet skulle det etter planen kort og godt liggja «på andre sida av» elva Jordan. Men i samband med at dei muslimske naboane til det gjenoppretta Israel gjek til åttak på landet, så okkuperte Transjordan i 1948 også eit område på vestsida av elva Jordan, nemleg dei gamle jødiske kjerneområda, Judea og Samaria. I 1949 vart dermed landet kalla berre Jordan.

Og området dei okkuperte, har seinare vorte kalla Vestbreidda. Det ville vera uheldig for arabarane om verda framleis brukte ordet Judea, sidan dette er det området som jødane har sitt hamn frå. Judea skriv seg tilbake til namnet på ein av dei tolv Jakob-sønene, Juda.

Jordan okkuperte også Aust-Jerusalem. Alt dette var sjølvsagt i strid med folkeretten og det Folkeforbundet hadde sett for seg. I 1948 hadde faktisk jødane vore i majoritet i Jerusalem i lang tid, i alle fall i hundre år, og det budde veldig mange jødar også i denne bydelen.

Ein kan få ein ide om kor mange jødar det budde i bydelen når ein får vita at arabarane (jordanarane) øydelagde 56 av jødane sine 58 synagoger! Men arabarane reinsa heile det jødiske kvarteret for jødar – gjennom nedslakting og forvising. Jødane sine hus og eigedomar vart gitt til arabarar. Det kunne faktisk ikkje bu jødar i området før det i 1967 vart frigjort av Israel!

Dette er informasjon som typisk vart utelate då norske media for ei tid sidan kom med einsidig informasjon om at jødane la beslag på eigedomar i Aust-Jerusalem. Ei sanning dei utelet var at ein har bevis på at det jødiske samfunnet kjøpte eigedomar i bydelen så langt tilbake som i ca 1840.

«Folkeretten»

Då TV2 for ei tid sidan hevda i ei nyheitssending at det strider mot «folkeretten» at jødane tok tilbake eigedomar, så serverer dei berre informasjon som klør publikum i øyrene. Det høyrest sjølvsagt litt overtydande ut når ein kan bruka ord som «folkeretten», men faktum er at nordmenn flest – tydelegvis TV2 inkludert – ikkje har den fjernaste peiling på dei juridiske forholda i Jerusalem. Og sjølve ordet «folkeretten» vert både av reportarar og politikarar misbrukt i hytt og ver.

Det som kan slåast klart fast, er at norske media i det minste har svikta totalt i å gi eit objektivt bilde av fortid og notid når det gjeld det såkalla Palestina. Spesielt har NRK, som stats-kringkastar, gjort ein høgst kritikkverdig jobb.

Og kunnskapen mellom nordmenn viser ein fallande tendens. Kor alvorleg dette er, får ein indikasjon på når ei undersøking samstundes avslører at 78 prosent av nordmenn vedgår at haldninga deira til jødar har vorte verre! På dette område er Norge berre slått av Ungarn og Nederland. Og nordmenn har gjennom undersøkingar faktisk vedgått klart at motviljen deira mot jødar, heng saman med synet dei har fått på Israel. Kven har forma innstillinga deira? Media!

Mange nordmenn trur no at Israel gjer tilstandane nesten u-uthaldelege for dei «stakkars» palestina-arabarane. Ein tragisk stor prosent av nordmenn trur at palestina-arabarane har det omtrent så fælt som det jødane hadde det under andre verdskrigen, endå så absurd dette burde verka for opplyste og normalt intelligente menneske!

Nordmenn ureflekterte

Folk verka for lite reflekterte til å forstå at slike absurde påstandar ikkje på nokon måte harmonerer med den faktiske utviklinga. Mellom anna er det jo stor befolkningsvekst i dei palestina-arabiske områda, og områda sine levekår er til dømes på nivå med tilhøvet i nabolandet, Egypt (og betre enn i til dømes Marokko eller Pakistan).

Det ville sjølvsagt vera feil å hevda at levekåra i til dømes Egypt har noko med Israel å gjera, men det er faktisk også direkte feil å hevda at det som skjer i dei palestina-arabiske områda berre har med Israel å gjera. Mange andre forhold spelar så avgjort inn, til dømes den store korrupsjonen som eksisterar.

No har me sett at Putin har brukt usanningar og «falske flagg» som grunnlag for å påføra eit naboland store lidingar. Kor lang tid vil det gå før all lygn-propaganda om Israel fører til at landet vert angripe av landet sine fiendar, og denne gongen med støtte frå det feilinformerte Vesten? Me ser alt tendensen i FN. Fallitt-organet, Tryggingsrådet, har gong på gong kome med skriftlege angrep på det demokratiske Israel, medan dei nesten aldri kritiserer diktaturstatar som bevisleg har svært mykje verre rulleblad.

Det er tragisk at det står så dårleg til med resonnerings-evnene til det norske folk at dei ikkje begynner å undrast over kvifor akkurat Israel får fleire resolusjonar mot seg enn mykje verre terror-statar får tilsaman. Kvifor kjøper dei så lett førestillinga om at Israel er den verste nasjonen i verda?

Kvifor bit dei på den tøysete påstanden om at Israel er ein apartheid-stat? Påstanden harmonerer jo på ingen måte med definisjonen på apartheid. I Israel vert til dømes også palestina-arabarar valde inn i Knesset. Det åleine er eit heilt grunnleggjande avvik frå systemet i ein apartheid-stat.

Abbas – storprodusent av usanning

Den såkalla presidenten av det Palestina-arabiske området, er ein av dei som har brukt ordet apartheid om Israel. Dette har mellom anna den tyske kanslaren, Olaf Scholz, kritisert han for.

Men det som nettopp har fått fekk begeret til å flyta fullstendig over for tyskarane, skjedde tysdag kveld, 16. august 2022. Under «PA-president» Mahmoud Abbas sin pressekonferanse med Olaf Scholz hevda Abbas at Israel er skuldige i «50 Holocausts» mot palestinarane.

Dette er i realiteten eit typisk eksempel på graden av lygn og forkasteleg propaganda frå Palestina-arabarane si side, men denne gongen vart det brukt på feil stad!

Abbas sin kommentar kom som svar på spørsmålet om han ville be om orsaking for massakren i München i 1972, der Black September-terroristar (på linje med Abbas sitt Fatah-parti) myrda 11 israelske, olympiske idrettsutøvarar.

Tyskarane vart mildt sagt sjokkerte over den horrible påstanden. Scholz sjølv gav uttrykk for avsky i ein alvorleg Tvitter-melding neste morgon.

Abbas er også kjent for å ha nekta for – eller bagatellisert – drapet på seks millionar jødar under andre verdskrigen. I 2018 hevda Abbas at «jødisk sosial åtferd» var ei direkte årsak til Holocaust. I si avhandling (hovudoppgåve) i 1982 hevda Abbas at talet på seks millionar var grovt overdrive og han klaga også sionistiske leiarar for å samarbeida med nazistane.

Åndsmakter, islam

Når ein ser på korleis verda demoniserer Israel meir enn noko anna land på jorda, vert det vanskeleg å ikkje tenkja at det finst sterke åndsmakter rundt oss. Det heile verkar jo elles så heilt uforklarleg. Kvifor så enormt mykje hat mot jødane? Har det si kjelde i eit demonisk Guds-hat?

Det er ikkje vanskeleg å slå fast at mykje av hatet har sitt utgangspunkt i islam. Og når ein så veit at islam oppstod som ein protest mot trua på Gud og Guds Son, kan det liggja ei forklaring i dette. Sjølv om Muhammed som ung trudde på guden til jødane og dei kristne, vart han etterkvart fylt av hat mot jødane og mot dei kristne. Det vart svært viktig for Muhammed å prøva å knusa det som heile den kristne trua er fundamentert på. Difor proklamerte han at Allah har ingen son.

Dette siste vart så viktig i religionen (og i Koranen) at det til og med står skrive med store teikn på veggen i moskeen i den byen der Jesus vart gripen og krossfesta – for så å stå opp att frå grava. Staden valt for blasfemien mot Guds Son er absolutt ikkje tilfeldig.

Enno veit me ikkje kor stor krig Russland sin aggresjon kan føra til. Men ein ting veit me, den dagen alle land vender seg mot Israel, då vert det brått slutt på verda slik me kjenner henne i dag. Er det dette som er i ferd med å skje no i desse dagar?

Det er profetert at ein dag skal folkeslaga venda seg mot kvarandre – slik at Israel faktisk går fri. Når ein ser kor mange av Bibelens profetiar som alt har gått i oppfylling, er det kanskje litt korttenkt å tvila på profetiane om endetida. Noko avgjerande viktig i desse profetiane har jo alt skjedd gjennom at Israel – mot alle odds – vart gjenoppretta så nyleg som i 1948.

Sporadisk les eg litt i avisa Vårt Land. For nokre veker sidan var det eit par innlegg som fekk meg til å reagera. Innlegga handla om norske muslimar.

Islamiseringa
Det eine innlegget i VL var skrive av den muslimske debattanten Ali Chisti. Han hevda mellom anna at muslimar med fordel kan visa meir visdom i møte med storsamfunnet.

Min påstand er at når det gjeld islamiseringa i Norge, så trengst det generelt meir visdom i landet vårt – og ikkje minst meir kunnskap. Når presumptivt opplyste politikarar brukar ordet «snik-islamisering», så vitnar det kanskje nettopp om mangel på visdom.

Hadde ein hatt nok visdom, ville ein ha innsett at slike ord så fort kan flytta fokuset bort frå sjølve saka og over på «varslarane». Mange nordmenn vil reagera med avsky dersom dei oppfattar det slik at her vert ei bestemt gruppe menneske – som til og med omfattar menneske som har rømt frå krig og elende – skulda for å driva med noko skummelt i det skjulte.

Det er vanskeleg å oppdaga visdom bak bruken av ordet «snik-islamisering», når det samstundes går føre seg ei heilt openlys islamisering som ingen kan nekta for.

Faktum er at når talet på muslimar i Norge går opp relativt til kristne og personar med eller utan andre livssyn, då kan det vanskeleg definerast som anna enn ei islamisering. Ordet «islamisering» må nemleg ikkje oppfattast som synonymt med «islamiserings-kampanje» eller liknande.

Islamiseringa her i Norge har i hovudsak skjedd gjennom at mange muslimar har busett seg i Norge. I tillegg er det slik at medan etniske nordmenn ikkje har hatt ein berekraftig reproduksjon på fleire tiår, så har ikkje muslimar hamna i det same «uføret».

Auka tyngd, auka påverknad
Det er ikkje slik at sjølve islamiserings-prosessen er utan interesse, men det som bør få størst fokus i dag, er sjølvsagt resultatet av islamiseringa i det norske samfunnet.

Det er generelt slik at ei samfunnsgruppe sin storleik får konsekvensar for den påverknaden gruppa har i samfunnet og ikkje minst på graden av sjølvtryggleik hos gruppa. Det er innlysande at slik er det også i dette tilfellet.

Når det til dømes handlar om jenta som ikkje ville gi kronprinsen handa, vert det heilt feil å hevda at sjølve handlinga hennar var ei form for snik-islamisering. Jenta sin demonstrasjon var ikkje eit skjult forsøk på islamisering, men heilt enkelt eit resultat av den islamiseringa som alt har skjedd.

Er det til og med mogeleg at denne avvisinga av kronprinsen si hand ikkje kunne skjedd for ein del år sidan? Var kanskje muslimane tidlegare meir innstilte på at dei både ville og måtte tilpassa seg norske daglegdagse skikkar?

Om det er tilfelle, så må ein kunna slå fast at utviklinga ikkje har gått i positiv lei. Ein del politikarar bør kanskje spørja seg sjølve om deira eigen mentalitet faktisk kan ha påverka muslimane på negativt vis. Har norske politikarar kanskje i rein snillisme (t.d. gjennom skuleverket og elles) gått for langt i å leggja til rette for at muslimar skal sleppa å tilpassa seg det norske samfunnet?

Nordmenn tilpassar seg
Dette står i så fall i sterk kontrast til korleis politikarane ofte sjølve oppfører seg når dei er i andre land. Sjølv om dei berre har vore på besøk til andre land, har dei gjerne gått langt for å retta seg etter landa sine skikkar. Som eitt eksempel kan ein trekkja fram korleis norske politikarar i si tid dreiv og kyste den korrupte, muslimske leiaren Arafat på begge kinn. Dette var kort sagt høgst unorsk.

Eg har ikkje fått med meg om kronprinsen sjølv har kome med kommentarar etter handhelsings-nektinga. Men eg tippar at om han har sagt noko, så er det vel at det var heilt greitt for han. Men det betyr sjølvsagt ikkje at det prinsipielt faktisk var heilt greitt.

Endå om det i hovudsak er politikarane som må haldast ansvarlege for islamiseringa i Norge, vert det kanskje likevel litt feil å skulda denne gruppa for å ha drive med «snik-islamisering». Det er nemleg lite truleg tale om noko snik, men om rein kunnskapsløyse og tankeløyse. Dei har kanskje berre hatt som mål å framstå som forkjemparar for kosmopolitisme og «eit fargerikt fellesskap».

Det er nok på høg til at både politikarar og andre stoppar litt opp og tenkjer seg betre om før dei justera reglar og praksis med tanke på muslimane. I dei fleste tilfelle er det truleg det motsette som burde vore tilfelle, altså at innvandrar til Norge i størst mogeleg grad tilpassar seg til det samfunnet dei sjølve har gjort eit val om å leva i. Mykje ved det norske samfunnet er nemleg bra, også sett i høve til verda elles.

Islamisering eit problem?
Det har altså gått føre seg ei islamisering her i landet. Men er dette eit stort problem?

Det andre Vårt Land-innlegget eg reagerte på, målbar mellom anna at islam-kritikarar bør «innta en selvrefleksiv posisjon ….. for å bryte ut av dogmatiske favntak…» Det vart også hevda at «en opplyst islam-kritisk tilnærming bør ikke henfalle til en svart-hvitt konspiratorisk tankegang…»

Forfattarane hevda at den fredlege majoriteten av muslimar ikkje fortener at trua deira vert «gjort til gjenstand for “skyldig-ved-assosiasjon”». Med andre ord meinte dei nok rimelegvis at sjølv om mange terroristar er muslimske, så er ikkje alle muslimar potensielle terroristar. Folk må heller ikkje tru at «de som bekjenner seg til islam er gale eller kognitivt dysfunksjonelle eller har en forkvaklet moral».

Med til dels flott ordbruk, ønskte altså artikkelforfattarane å åtvara mot ei generalisering når det gjeld muslimar. Men dermed møtte forfattarane seg sjølve i døra. Også deira innlegg vart i stor grad ei generalisering. Men på ei anna side hadde innlegget sjølvsagt eit heilt anna siktemål enn å drøfta objektivt eventuelle problem som er knytte til islamiseringa som har gått føre seg her i Vesten.

Freds-religion eller protest-religion
Det var tydeleg viktig for forfattarane å få fram at det som kan ha medverka til ein voldeleg mentalitet hos enkelte muslimar, det er «problematiske, anti-humanistiske fortolkninger av Koranen». Dette er ein velkjent argumentasjon frå forsvararane av islam.

I hundrevis av år har muslimar og enkelte muslim-beundrarar prøvt å overtyda verda om at islam er ein god og fredselskande religion. Men dei har aldri lukkast. Sjølve grunnlaget for denne religionen held rimelegvis fram med å tala sitt klare språk.

Det er eit historisk faktum at Muhammed i aukande grad utforma religionen sin som ein protest mot jødedomen og kristendomen. Samstundes er det slik at røtene til eit tre alltid vil halda fram med å ha avgjerande påverknad på treet gjennom heile livssyklusen.

Ein gong då grunnleggjaren av kristendomen, Jesus Kristus, åtvara mot falske profetar, sa han at ein skulle sjå på fruktene til treet. «Eit dårleg tre kan ikkje bera god frukt.» slo han fast. Den som ikkje ønskjer å vera blind, kan på den bakgrunnen ta ein titt på alle dei muslimske terrorregima i verda.

Enkelte vil straks innvenda at dette handlar om «kulturen» i dei aktuelle landa. Men ei slik innvending kan tyda på at ein ikkje har forstått nok av islam sitt vesen. Islam er nemleg ein kultur. Det handlar ikkje berre om ei «indre kontakt» med ein gud, islam er ein samfunnsorden og eit tankesett.

Fridom og kjærleik?
Islam har utan tvil fått stor makt i verda. Det triste med det er at historia og samtida stadfestar at krafta i islam berre kan binda menneske, ikkje setja menneske i fridom. Det er ikkje dermed sagt at ikkje menneske som går over til islam, ikkje kan seia fine ting om at dei (endeleg) har funne det rette i livet.

Men dette er sjølvsagt to ulike ting. Spørsmålet til ein ny-konvertert muslim bør ikkje vera om han eller ho har funne det rette. Dei fleste av oss trur me har rett – og gjerne meir rett enn andre. Spør heller om vedkomande har vorte sett fri frå bindingar og frå å hata. Har han/ho no fått ei ny kraft til å tilgi og oppriktig elska folk han/ho før har hata?

Til samanlikning har me høyrt vitnemål frå Palestina-arabarar som har vorte kristne, og som hevdar at dette tok bort hatet dei tidlegare hadde til jødane og andre. Vis meg så eitt menneske som vart meir glad i jødar etter at han eller ho konverterte til «freds-religionen» islam! «På fruktene skal treet kjennast.»

Fredsavtale
Når muslimen Ali Chisti i Vårt Land oppmodar muslimar om å vera vise, brukar han hudaybiyyah-pakta som argumentasjon. Dette var ein fredsavtale inngått i år 628 mellom muslimane (Muhammed) og hovudstamma i Mekka, Quraisj. Det kan nemnast at enkelte muslimar meinte at dei kom uheldig ut i avtalen.

Avtalen skulle gjelda i ti år. Men Muhammed og muslimane okkuperte Mekka i 630, mindre enn to år etter avtale-inngåinga. Muslimane som i våre dagar er opptatt av å framstilla islam som ein freds-religion, hevdar (sjølvsagt) at den andre sida braut avtala, men muslimane sine eigne historiske kjelder tyder på at det ikkje stemmer.

Vår tids muslimar hevdar at den Quraisj-tilknytta Banu Bakr-stamma angreip den Muhammed-tilknytta Banu Khuza’a-stamma. Men i verkelegheita var dette eit svar på eit angrep Banu Khuza’a gjorde på Banu Bakr før dei to stammene allierte seg med Mekka og Medina! Så saka er ikkje så enkel som enkelte i dag vil ha det til.

Eit anna eksempel på klare brot på avtalen frå muslimane si side, finn ein også i gjerningane til muslimen Abu Basir. Etter eit drap på ein mann frå Mekka, fór Basir til kysten. Der «livnærte» han seg (saman med ei stor gruppe med andre muslimar!) med å plyndra og drepa folk i mekkanske karavanar.

Forbilde
Det ein i alle høve ikkje kan oversjå, det er at Muhammed og muslimane gjennom skriftene sine legg opp til at avtalar med ikkje-muslimar (polyteistar) ikkje trengst haldast! Dette kom svært så «passande» (beleilig) inn i den muslimske læra akurat på den tida då fredsavtalen vart broten! Kven vågar å hevda at det var «tilfeldig»?

Muhammed sin svigerson, ʿAlī, fekk på eit stort møte med pilegrimar i Mekka i år 630 i oppdrag å lesa opp frå Koranen eit avsnitt som slo fast at Muhammed og det islamske fellesskapet ikkje lenger var bundne av avtaler tidlegare inngått med polyteistar.

For Muhammed og dei som følgde etter han, var det visst heilt greitt å utforma læresetningane etter «behov». Det verkar som om Allah var ein gud som fort og enkelt gav nettopp dei reglar som Muhammed og andre muslimar til ei kvar tid ønskte seg.

Til dømes så hevda muslimen Abu Bakr As-Siddiq at Allah avslørte for han at han kunna angra ein avlagt eid, og Abu Bakr uttalte seg omtrent slik: «Om eg avlegg eid om å gjera noko, men i ettertid finn noko betre å gjera enn det første, så gjer eg det som er betre, og angrar eiden min.» (Bukhari 78: 618)

Forbildet som Chisti set opp for muslimane ved å visa til hudaybiyyah-pakta, er dermed i praksis ein svært kortvarig fredsavtale! Det er uvisst om dette er tilsikta frå Chisti si side. Han ser kanskje ikkje den farlege slutninga som kan koma av forbildet han brukar.

Det er nemleg mogleg å oppfatta han slik at det ikkje er så farleg om muslimane må godta visse ting i det norske samfunnet, for i neste omgang kan dei slå tilbake slik Muhammed gjorde!

Krigaren eller Fredsfyrsten
Ikkje berre Muhammed si lære, men også livet hans, er basis for islam. Og Muhammed var ein maktsjuk krigs-herre som ikkje hadde skruplar med å spilla blodet til andre menneske. Mellom anna bygde han etter at han kom til Medina, opp makta si gjennom å plyndra og jaga bort jødane som budde i området.

Livet og læra til Muhammed står dermed i sterk kontrast til livet og læra til grunnleggjaren av kristendomen, Jesus. Han er kalla Fredsfyrsten, og han greip aldri til våpen endå om han vart spotta og håna! Tvert om spilte han ikkje andre sitt blod, men sitt eige – for at menneskeslekta kunne få fred med Den Allmektige Gud og Skapar.

Sjølvsagt er også ein stor del av muslimane fredselskande menneske. Men det er ikkje desse menneska som utforma islam, det var det i hovudsak krigaren og erobraren Muhammed som gjorde. Og for han var det rimelegvis ikkje mogeleg å skapa ein religion der grunntonen er fred eller utfriing frå synd.

Det er faktisk forståeleg at grunntonen i islam vart underkasting. I utgangspunktet handlar det om å underkasta seg Allah, men for Muhammed handla det også i høgste grad om å underkasta seg islam og ikkje minst Muhammed sjølv.

Feiltolking av læra?
Når det har vist seg at muslimske miljø kan skapa terroristar, kan ein ikkje utan vidare hevda at dette representerer alvorlege brot på læra til krigaren Muhammed. Dette handlar dessverre ikkje berre om «problematiske, anti-humanistiske fortolkninger av Koranen».

Den islamske læra inneheld mykje om korleis muslimar skal straffa dei som ikkje vil underkasta seg islam. Det er ikkje hyggeleg lesnad. Og i den tida og i den atmosfæren det vart nedskrive, fanst det ikkje rom for ei snill tolking av reglane.

Det skremmande er at fundamentalistiske muslimar på fleire punkt kan vera nærare Muhammed (og dei første muslimane) si eiga forståinga av læra han utforma, enn dei som i dag prøver å få islam til å framstå som ein humanistisk religion.

La det vera sagt at på dette punktet skil islam seg klart frå kristendomen. Ein disippel av Fredsfyrsten måtte kort sagt snu ryggen til den kristen læra om han skulle verta ein terrorist.

Enkelte debattantar (og NRK) utan tilstrekkeleg innsikt jamstiller gjerne muslimske og kristne «fundamentalistar». Det vert meiningslaust. Noko av det heilt fundamentale i islam er å underkasta seg Allahs lov slik ho kjem til uttrykk gjennom læra og livet til krigsherren Muhammed. Noko av det heilt fundamentale i kristendomen er derimot å ta mot Jesus som Frelsar og å elska nesten sin som seg sjølv.

Eit angrep på kristen-trua
Endå så alvorleg det er for Norge at muslimske miljø kan fostra potensielle terroristar, så er ikkje dette hovudgrunnen til at islamiseringa i Norge er eit alvorleg problem for landet.

Hovudproblemet er at islam både i innhald og verknad er eit alvorleg angrep på den kristne trua. Enkelte vil kanskje sperra augene opp over ei slik utsegn, men det er i så fall på grunn av at dei har utilstrekkeleg kunnskap om dei to livssyna.

At ein kristen er skeptisk til islam, handlar dermed ikkje utan vidare om noko slikt som «islam-fobi». Ein fobi er noko som ikkje er sunt, noko som er nevrotisk. Men ein vaken kristen bør kjenna til at islam alltid har vore eit høgst tilsikta angrep på kristendomen!

Pervertert
I utgangspunktet var Muhammed påverka av jødedomen og den kristendomen som fanst i området. Og når han bad (i første delen av livet hans), knelte han mot jødane sin heilage by, Jerusalem. Og dette var vel å merka før Muhammed sine tilhengarar okkuperte Jerusalem og bygde sine eigne store heilagdomar der.

Då Muhammed i aukande grad kom i opposisjon til dei to livssyna, vart også religionen hans i aukande grad pervertert i høve til modellane han heilt tydeleg brukte under utforminga av religionen sin. Og han knelte rimelegvis ikkje lenger mot Jerusalem, men mot Mekka/Kabaen.

Det er truleg rett å hevda at i utgangspunktet så var Allah den same guden som jødane og dei kristne dyrka, men uansett vart etter kvart ulikskapane mykje for store og grunnleggjande til at dei har rett dei som jamvel i vår tid innbiller seg at muslimar og kristne trur på den same Gud! Det stemmer rett og slett ikkje.

Ein annan Jesus
Somme peikar på det som positivt at muslimane også reknar med Jesus. I islam er Jesus ein profet, det må vel vera bra?

Nei, det finst faktisk svært lite positivt i dette, for Jesus vert heilt medvite framstilt som noko heilt anna enn den han er i den kristne trua. Tvert om legg islam stor vekt på at dei kristne tek heilt grunnleggjande feil når det gjeld Jesus!

Islam ønskjer på den måten å ta vekk sjølve grunnlaget som den kristne trua er bygt på! Dette er eit bevisleg faktum som ikkje kan bortforklarast eller oversjåast. Då finst det ikkje det minste hjelp i at det elles er ein del likskapar mellom islam og kristendomen!

Ikkje minst nektar Muhammed og islam for at Jesus er Guds son. Dette er så viktig i islam at det mellom anna står med stor skrift rundt veggen inne i sjølvaste Klippe-moskeen, eit kjent bygg i Jerusalem. Det er faktisk eit sitat frå Koranen (19:33–35).

Det er sjølvsagt ikkje tilfeldig at dette angrepet på kristendomen er plassert i byen der Jesus gav livet sitt for våre synder – og så stod opp igjen.

Islam er blasfemi sett i system
Men i følgje islam så døydde ikkje Jesus i det heile! Litt uventa nektar ikkje islam for at Jesus ein gong skal koma tilbake til jorda, men når han kjem, så er han underlagt Muhammed. Og han vil oppretta Sharia lov! Islam representerer altså ein forferdeleg spott av Jesus, og med han, alle kristne!

Ein kristen som kjenner sanninga om Jesus og sanninga om islam kan dermed ikkje og skal ikkje respektera den religionen. Dette kan kanskje gjer det vanskeleg for ein kristen å ha respekt for muslimar, men det finst faktisk ikkje orsakingar for ikkje å elska menneske som Jesus elskar.

På det åndelege eller ideologiske planet er muslimane på eit vis våre fiendar, men samstundes skal me i følgje Jesu ord elska også fiendane våre. Og me skal visa respekt for alle som er komne hit til landet – og menneskeverdet deira, sjølv om me ikkje skal ha respekt for avguden dei dyrkar.

På ein måte har ikkje muslimar flest sjølve valt å dyrka ein grufull krigs-herre som ikkje nølte med å spilla andre sitt blod. Dei fleste er fødde inn i dette. Me derimot, tener Fredsfyrsten, og det skal prega oss også i møte med muslimar.

Det du ikkje veit
Eg har ikkje skrive denne artikkelen for å sverta ei stor gruppe menneske som Jesus gav livet sitt for. Men når islam har begynt å gjera seg stadig meir gjeldande her i landet, er det høgst nødvendig at folk som bur i Norge ikkje er kunnskapslause om det heilt grunnleggjande tilhøvet mellom islam og kristendom.

Ordtaket, «Det du ikkje veit, det har du ikkje vondt av», stemmer ikkje i denne saka heller. Dersom det var slik at dei grunnleggjande motsetningane som finst mellom islam og kristendom ville forsvinna berre ein aldri peikar på dei, då ville det vera å kosta alt under teppet. Men slik er det ikkje.

Dei grunnleggjande, åndelege motsetningane mellom islam og kristendomen vil aldri forsvinna. Dette er på ingen måte eit uttrykk for ein personleg framtids-pessimisme. Det er ganske enkelt slik at heilt fundamentale ting i islam fullstendig utelukkar heilt fundamentale ting i kristendomen – og omvendt.

Dette inneber at det er umogeleg med ei reell tilnærming mellom dei to – eller noko form for kompromiss når det gjeld grunnleggjande ting. For å gå rett på kjernen i saka, så vil heile kristentrua falla saman som eitt av tvilling-tårna, om ein må gi opp trua på Jesus som Guds einborne Son, han som gav livet sitt til soning for våre synder og som stod opp igjen til evig liv for kvar den som trur på han.

Men om livssyna er som motsette polar og dei åndelege motsetningane aldri kan ryddast unna, så bør eventuelle motsetningar på det mellommenneskelege plan faktisk kunna ryddast bort. På det planet bør kristne og muslimar kunna finna felles ståstader. Og kristne bør absolutt kunna ha muslimske vener – og andre vegen.

Fortaping
Enkelte vil kanskje hevda at muslimar må få tru som dei vil og kristne som dei vil. På ein måte høyrest det fornuftig ut. Men er det kanskje samstundes ein nokså likegyldig måte å sjå samfunnet og sine medmenneske på? Vil ikkje islam påverka samfunnet vårt på fleire vis?

Kan kristne nordmenn på nokon som helst måte ha eit så fullstendig likegyldig syn på våre nye landsmenn? Kristne må jo ta alvorleg at dette er verdfulle menneske som treng Frelsaren, Jesus Kristus!

Ein må og vera merksam på faren for at også enkelte etnisk norske vil kunna konvertera til islam. Dermed går dei ein annan veg enn den vegen som i følgje Jesus er einaste vegen som fører inn i Guds rike og til Himmelen. Då vert dei heilt utan håp og framtid!

Andre vil kanskje ikkje aktivt verta muslimar, men på grunn av islam sin sterke posisjon, kan dei verta narra til å tru at det finst fleire ulike vegar til Gud.

Samstundes synest dei kanskje at korkje islam eller kristendomen er det ideelle for dei sjølve. Dermed vel dei seg kanskje sin eigen veg. Dei lånar litt frå kristendomen og litt frå andre stader, og så syr dei dette i hop til å representera det som dei personleg ønskjer seg frå ein religion.

At talet på nordmenn som ikkje kjenner og følgjer Vegen, Sanninga og LIVET er aukande, det er ei ufatteleg alvorleg sak – for den enkelte det gjeld, men òg for landet vårt!

Ei som heiter Aud Kvalbein skreiv på Facebook eit litt kvast innlegg om det som i det siste har skjedd med KrF. Ho fekk svært mange kommentarar.

Ho laga det ho kalla eit tankeeksperiment og gav gjennom det uttrykk for kva ho meiner hadde skjedd om venstresida i KrF hadde vunne fram og ikkje høgresida. Ho hevda mellom anna at jubelen hadde stått i taket og venstresida hadde hovert over høgresida.

Det heile var rimelegvis høgst subjektive tankar frå hennar side, sidan ingen ting av det ho skreiv, skjedde i verkelegheita. Og når det gjeld ting som ikkje har skjedd eller vil koma til å skje, så kan ein sjølvsagt ikkje ein gong hevda at ein kan spå.

Då eg las gjennom det lange innlegget hennar, vart eg straks nokså undrande til at ein person ønskte å røra så sterkt i eit opprørt vatn. Kvifor laga eit så pass krast innlegg basert på eit reint tanke-eksperiment?

Eg såg det eigentleg slik at dette var tankar ho burde halde for seg sjølv. Eg kunne ikkje sjå at det ho skreiv, på nokon måte ville verka samlande for heile KrF. Kunne det vera at ho rett og slett såg det slik at ein del «raude» medlemmer like godt kunne forlata partiet?

Når ein sit som ein av vinnarane i ein strid, bør ein vera så pass audmjuk at ein ikkje rotar i eit sår som slett ikkje har grodd.

Men til slutt i innlegget kom forklaringa på heile det lange innlegget. Aud Kvalbein fryktar at KrF skal ramla ut av Stortinget i 2021. Dermed vart det viktig for henne – alt no – å leggja skulda for det på den parten ho sjølv ikkje tilhøyrer!

Ho tenkte med andre ord ikkje på å verka samlande, men derimot på å fordela skuld for noko som kan koma til å skje.

Aud Kvalbein fekk ein heil del støtte for innlegget sitt. Det avslører at det finst mange som tenkjer som henne og som synest det er greitt å gi uttrykk for irritasjon over medlemer i sitt eige parti.

Dette gir verkeleg grunn til ettertanke. Når det viser seg at det finst så pass mykje irritasjon hos den parten som faktisk vann ein siger (!), så er det temmeleg trist at det ikkje samstundes finst ei viss forståing for at også dei som tapte, kan ha vanskelege kjensler akkurat no!

Neidå, nok slik forståing fanst ikkje. Det vart maktpåliggjande å krevja full orden i rekkjene, NO! Her var det null forståing for at etter ei så opprivande tid så kan det ta tid å roa seg ned igjen. Det er trist at kanskje også kristne folk viser så lite omtanke for andre medlemer innan sitt eige parti!

Etter at mange har kome med kommentarar under Aud Kvalbein sitt innlegg, har ho no sjølv kome med eit nytt, langt innlegg. Dette skal ingen få lov til å kommentera. Ho vil med ein gong stryka det om einkvan prøver på å leggja inn noko!

I så fall skulle ein kanskje venta at ho i sitt siste, avsluttande innlegg viser ei meir forsonande side og kanskje beklagar ein krass tone i det første innlegget?

Nei.

Dermed praktiserer ho det ho tydelegvis trur på: Når den som sit med makta har sagt sitt, då finst det ikkje noko grunn for at andre partar skal seia noko som helst meir. Det spelar ingen rolle om det finst veike punkt i argumentasjonen.

I det siste innlegget forklarar ho likevel litt om bakgrunnen for at ho gjekk så sterkt ut. Utgangspunktet var at ein tidlegare stortingsrepresentant for KrF sto fram på Dagsrevyen og sa at Kjell Ingolf Ropstad ikkje kunne verta partileiar fordi han hadde vore høgresida sin leiar under retningsvalet.

Dette klarte ikkje Aud Kvalbein å gripa. Grunnen er innlysande. Ho klarer ikkje foreløpig å tenkja KrF, men berre vinnarsida – høgresida.

Det er ikkje så vanskeleg å forstå at ho og andre på vinnarsida ønskjer å gjera Ropstad til partileiar. Etter ein slik hard tørn, har menneskenaturen vanskar med å sjå heilskapen. Vinnarane vil lett koma til å tenkja at sidan det på ein måte var Ropstad som leia dei til siger, så er det naturleg at han no vert hovudleiaren deira.

Dette gjeld i alle høve dei som tenkjer at det å vera med i ei regjering godt ute på høgresida i norsk politikk, er ein siger i seg sjølv. Desse vil truleg heller ikkje ha vanskar med å oversjå at Ropstad nær sagt førte folk bak lyset i det som han på førehand presenterte som den viktigaste saka. Abortsaka. Det vert tvert om skrytt av ein siger i den saka også – endå om den sigeren i beste fall er marginal.

(Ropstad fekk vel ikkje ein gong slutt på tvillingabortar, gjorde han? Er det ikkje slik at endringa berre er at det skal ei nemnd inn i bildet? Kan ikkje tvillingabort i praksis framleis koma til å verta gjennomført?

Og er det ikkje slik at også tidlegare så måtte tvillingabortar handsamast av ei nemnd dersom aborten skulle gjennomførast etter veke 12? Eg meiner også å ha lese at helse-personell primært meiner at av omsyn til det andre fosteret så bør slike abortar nettopp venta til etter veke 12? Kva har Ropstad då eigentleg oppnådd i denne spesielle saka?)

Ein burde teke seg betre tid til å tid til å vurdera situasjonen i KrF, og ikkje berre krevja at venstresida i partiet no skal leggja seg flate for sigeren til den andre halvparten av partiet, slik Aud Kvalbein i praksis krev i det provoserande innlegget sitt. Ho bed «alle» om å bruka «vettet» og samla partiet. At hennar eigne innlegg – objektivt sett – slett ikkje verkar samlande, det kan ho ikkje foreløpig sjå.

Hadde ein vurdert ting djupare, ville ein sjå at det reint strategisk er alt anna enn lurt å gjera Ropstad til leiar no. Sjølvsagt ville ein gjera høgresida i partiet ei teneste, men ein gjer partiet KrF ei bjørneteneste!

Dette handlar på ingen måte om kva eg personleg måtte tenkja om Ropstad. Det er mykje viktigare å prøva å setja seg litt inn i kva psykologiske mekanismar som er i funksjon etter den opprivande tida KrF har vore inne i – og tydelegvis framleis ikkje har klart å leggja bak seg!

Ropstad kan sikkert gjera ein grei jobb administrativt. Det er ikkje det som er saka no. Det viktigaste må vera å samla partiet. Og det er det ikkje mogeleg for Ropstad å gjera akkurat no.

Eg er redd at han likevel vert valt. Men då kan ikkje ansvaret for ein nedgang for partiet leggjast på venstresida i partiet!

Det er synd at Dag Inge Ulstein slett ikkje ønskjer å verta partileiar. Han hadde vore rette mannen no. Litt fordi han kjem frå venstresida i partiet (det ville faktisk vera å strekkja ut ei hand til den sida), men endå meir fordi han verkar svært ærleg og samlande. Han gjorde eit utruleg bra inntrykk då han vart utspurt av Torp! Mellom anna var det direkte rørande det han sa om det kvite mellom det raude og det blå (medan han laga ein kross med hendene).

Han svarte så naturleg og enkelt heile vegen. Eg trur svært få vil tenkja at han har svikta «si side» i partiet ved å verta statsråd. Han fekk det til å verka heilt naturleg at han ønskte å vera med å byggja partiet. Han viste ein ærlegdom som ein sjeldan finn hos politikarar. Dessverre har politikarar ofte innøvde svar som dei stadig gjentek. Slik Ropstad gjorde då han vart intervjua – dagen før Ulstein var i elden.

Framleis klagar Palestina-arabarane høglydt over kva verdiar dei miste då staten Israel vart gjenoppretta. Og somme (spesielt Hamas) gir ofte uttrykk for at dei skal ta alt tilbake. Slikt er norske media ivrige til å vidareformidla.

Det norske media burde ha nemnt i den samanhengen, er at då Israel vart oppretta, vart alle jødar jaga bort frå dei arabiske landa pluss Iran. Også desse flyktningane måtte etterlata seg mykje eigedom.

Talet på jødar som måtte flykta, var faktisk større enn talet på arabarar som flykta frå Israel. Og jødane var i hovudsak klart meir velståande.

Dette har eg skrive om før. Men no har det kome fram nye moment. Det har vorte kjent at Israel det siste halvtanna året har drive å rekna på verdiane som jødane måtte gi frå seg. Dersom det skal verta tale om ein varig fred i Midtausten, er det nemleg rimeleg at ikkje berre Palestina-arabarane får erstatning, men sjølvsagt også jødane.

Palestina-arabarane har for sin del kome med krav om over 100 milliardar dollar i erstatning. Men med den kjennskap ein har til palestinarane sin ærlegdom i penge-saker, bør ein nok granska desse utrekningane svært kritisk.

Det er ingen løyndom at dei palestinske leiarane i svært stor grad har gjort seg sjølve rike på den enormt svære pengestøtta frå Vesten. Arafat var kanskje den største skurken på det området, men til dømes Abbas har også vorte svært rik, vert det hevda.

Kravet frå Israel vert det nok verre å plukka frå kvarandre. Israel har gjort ein grundig jobb. Det har vorte kjent at kravet vil verta på 250 milliardar dollar – altså langt over to tusen milliardar kroner!

Kravet er spesielt mynta på Tunisia, Libya, Marokko, Irak, Syria, Egypt, Jemen og Iran

Dette bør gjerast godt kjent i landet vårt, slik at alle som har vorte førte bak lyset av norske media-verksemder som NRK, kan begynna å etterspørja heile bildet av konflikten – og ikkje berre godta vidareformidlinga av propagandaen frå den eine sida, Palestina-arabarane.

(Info om Israel sitt krav er henta på www.timesofisrael.com)

Dagen i går, 17. oktober 2018, var dagen då bruk og omsetning av cannabis vart legalisert i Canada. Folk har no også fått lov til å dyrka inntil fire cannabis-planter sjølve.

Dette har skjedd sjølv om forskinga viser at det å bruka cannabis medfører stor risiko både for samfunnet og for framtida til den enkelte brukar. Bakgrunnen for legaliseringa ser ut til først og fremst å ha vore eit ønskte å få meir kontroll med omsetning og bruk av dette narkotiske stoffet.

Det er nok rimeleg å tru at ein i alle fall vil få meir kontroll med salet av stoffet. Når folk no kan kjøpa stoffet utan å involvera seg i noko ulovleg, vil det truleg få bukt med mykje av den ulovlege omsetninga. Samstundes kan staten gjera pengar på dop-salet til innbuarane sine.

Også her i Norge er det ein del unge personar, spesielt innan dei politiske ungdoms-partia, som ønskjer ei legalisering (her til lands). Grunngivinga er stort sett den same som i Canada. Når media mellom anna fortel oss at cannabis-bruken blant unge i Oslo stig til vêrs, så er ungdoms-partia sitt svar at salet må legaliserast slik at folk ikkje gjer seg til lovbrytarar.

Argumentasjons-måten kjenner me att frå andre samanhengar. Ikkje minst vart det argumentert på liknande vis tidleg i abortkampen. Men uansett om argumentasjons-måten er kjent, så er det i realiteten heilt urimeleg å argumentera med at når mange personar gjer lovbrot, så må dette få medverka til at ting vert avkriminalisert. Ein slik tankegang vil etter kvart føra til eit meir inhumant og utrygt samfunn.

Den neste saka som kan verta avgjort på litt liknande vis, kan kanskje verta aktiv dødshjelp. Argumentasjonen vert at når det er så mange som ønskjer å avslutta livet sitt, må legar sleppa å verta lovbrytarar om dei tilfredsstiller pasientane sine ønskje. I neste omgang vil kanskje legane også kunna avslutta liv utan at pasienten har vore i stand til å be om det. Eg har oppfatta det slik at i Nederland er det faktisk opna for ein slik praksis.

Kva grenser er der for å ta i bruk denne argumentasjons-måten? Kva med nasking i butikk? Det er jo nokså mange som driv med. Kva med seksuelle overgrep mot kvinner? Dette ser ut til å førekoma i aukande grad. Er dette noko som rett og slett har så mykje med menneskenaturen å gjera at det difor i større grad må aksepterast?

Eller kva med pedofili? Skal ein tru media, så er jo dette eit «problem» som også ein heil del nordmenn slit med. Skulle kanskje den seksuelle lågalder setjast ned av den grunn?

Eg vil tru at mange vil protestera med at det er noko heilt anna når det dreiar seg om ting som går ut over andre menneske, og spesielt når det dreiar seg om born. Ein slik reaksjon oppfattar eg som sunn.

Men ligg det eit fullstendig konsekvent resonnement bak reaksjonen? Det er faktisk ikkje så enkelt som at sal og bruk av cannabis er ei sak som berre gjeld den enkelte brukaren! At det vert lettare å få tilgang til cannabis, kan/vil medføra ein aukande grad av alvorlege samfunnsmessige problem.

Sjølv om det i utgangspunktet berre vert vaksne som får kjøpa eller dyrka cannabis, veit me at når eit narkotikum som til dømes alkohol vert meir tilgjengeleg for dei vaksne, så vert det automatisk også meir tilgjengeleg for born og ungdom. Erfaringa her i landet er eintydig på dette området.

Dersom ei legalisering av cannabis vil påverka tenåringars bruk av stoffet, så vert det heilt innlysande ikkje til det betre. Det kjem ei ytterlegare forverring. Og bruken av denne typen narkotika er alt ganske høg mellom tenåringar, spesielt i Oslo. Allereie på klassetrinnet Vg2 så har over ein tredjedel av gutane prøvt hasj eller marihuana

Ungdoms-partia prøver kanskje å framstå med eit kult image gjennom å gå inn for legalisering av cannabis, men i realiteten avslører dette rein ansvarsløyse. Ungdoms-partia representerer nemleg også mykje ungdom som er så unge at dei uansett ikkje skal ha høve til å kjøpa eller bruka cannabis. Bruken kan få alvorlege konsekvensar for framtida deira!

Eg er usikker på kva aldersgrenser ungdoms-partia ønskjer å gå inn for her i landet når det gjeld lovleg kjøp av cannabis. Men skulle ein gå så lågt som det ein har gjort i Canada – 18/19 år –, så er det udiskutabelt klart at partileiinga ikkje gjer ungdomen eller samfunnet ei god teneste.

Ungdom er spesielt sårbare for påverknaden av cannabis. Ikkje minst på grunn av stoffet THC som finst i cannabis. THC – som er det stoffet i cannabis som får brukaren til å kjenna seg «høg» –, verkar hemmande på det maskineriet i hjernen som styrer utviklinga av hjernen. Og som kjent er ikkje hjernen til eit menneske fullt utvikla før ved 25-årsalderen.

Dette kjem i tillegg til all annan alvorleg kortsiktig og langsiktig påverknad som cannabis har.

På kort sikt kan mellom anna cannabis påverka evna til trygt å kjøra bil, moped e.l. eller å operera andre maskiner. Cannabis kan setja ned reaksjonstida og evna til å vera merksam og kan påverka koordinasjonen negativt.

Av erfaring veit me at det også finst personar som kjører bil i alkoholpåverka tilstand. Men ein kan ikkje utelukka at terskelen for å bruka eit kjøretøy eller spesielt andre maskiner kan vera lågare ved bruk av cannabis enn ved bruk av alkohol. Ein kjenner seg kanskje ikkje så negativt påverka som under alkoholpåverknad.

Cannabis gjer det vanskelegare å læra ting og å hugsa ting og å ta avgjersler. Stoffet kan også påverka humør og kjensler. Og det kan utløysa psykotiske episodar, spesielt hos personar som har hatt slike episodar før, eller som har slike helse-problem i familien sin.

Ovanfor nemnde eg i ein litt annan samanheng seksuelle overgrep. Det bør nemnast at forskinga viser at det finst ein klar samanheng mellom bruken av rusmiddel og det å verta utsett for skadar og seksuelle overgrep.

Når det gjeld langsiktige verknader må det peikast på at lungene (sjølvsagt) vert skadde også av å røykja cannabis. Det er også slik at cannabis-bruk over tid i aukande grad kan påverka den mentale helsa slik at sjansen vert høgare for å oppleva uro, depresjon, psykose og schizofreni.

Faren for å verta avhengig må også nemnast. Av dei som brukar cannabis dagleg, vil mellom ein av fire og ein av to verta avhengig! Men også av dei som brukar stoffet mindre ofte, vil nesten ein av ti verta avhengig. Startar ein i tenåra aukar dette til ein av seks!
(https://www.canada.ca/en/health-canada/services/drugs-medication/cannabis/health-effects/addiction.html)

Tor Nyseter (forfattar av boka «Velferd på avveie») hadde for ei veke sidan eit velformulert innlegg i Dagsavisen om barnevernet. Tittelen på innlegget var «Barnevernssystemet svikter». Hovudbodskapen var at kritikken om barnevernet ikkje vert tatt alvorleg. Og han meinte at «barnesakkyndig kommisjon» må leggjast ned.

Også i juni i år skreiv Tor Nyseter ein god artikkel om barnevernet. Tittelen på den var «Mistilliten til barnevernet – hvordan løser vi det?»

Typisk argumentasjon
Men i denne omgang skal eg ikkje bruka tid på å kommentera Nyseter sine artiklar. Det er derimot ein kommentar som vart skriven til den siste av Nyseter sine to nemnde artiklar, eg fekk lyst til å skriva nokre ord om.

Grunnen er ganske enkelt at kommentaren er eit typisk eksempel på korleis ein kan oppleva at ein forkjempar for barnevernsregimet vel å imøtegå god argumentasjon frå kritikar-hald. Eg meiner det kan vera greitt for oss alle å få eit innblikk i kva ein kan forventa seg av usakleg argumentasjon frå det haldet.

Kommentatoren, som kallar seg Jon Johansen, nyttar seg av klassiske bagatelliserings-teknikkar. Alt i første setning ønskjer han å få fram at barnevernet ikkje er verre enn kva som helst anna yrkesgruppe. Han skriv: «Sannsynligvis gjør barnevernet feil som alle andre yrkesgrupper i såvel privat som offentlig sektor.»

Det er høgst urimeleg å tru at Johansen ikkje har fått med seg at det har vorte avslørt feil i barnevernet si verksemd. Likevel dristar han seg altså til å så tvil om at barnevernet verkeleg gjer feil. Han vedgår at det er sannsynleg at dei gjer feil, men tydelegvis berre på grunn av at det vert gjort feil i alle andre yrkesgrupper også.

For å gjera det endå klarare at barnevernet slett ikkje er verre enn andre grupper, hengjer han på at «det er i alles interesse at alt man driver med blir bedre.» Svada er eit passande ord på denne utsegna.

Teieplikt-kortet
I neste omgang serverer Johansen oss ei argumentasjonsrekkje som er mykje brukt av folk som ønskjer å forsvara barnevernet si framferd: «Barnevernet sliter beklageligvis med forhold langt utover eventuelle selvforskyldte feil. Barnevernet er underlagt strenge taushetsbelagte bestemmelser og kan derfor ikke ta del i enhver kritikk som rettes mot dem. De kan heller ikke forklare bakgrunnen for tiltak eller mangel på tiltak.»

Faktum er at argumentet om teieplikt også har vorte brukt til å skjula feil som barnevernet har gjort. Det har fleire ulike instansar peika på. Då barnevernet i Samnanger kommune vart granska av ei gruppe dyktige fagfolk, trekte gruppa spesifikt fram at barnevernet hadde misbrukt reglane om hemmeleghald.

Når det er sagt, må det og seiast at det slett ikkje alltid berre er teieplikta som gjer at barnevernet ikkje har kunna forsvara seg. Det har ved fleire høve vist seg at dei rett og slett ikkje har kunna forsvara fordi det ikkje finst noko sakleg grunn for – eller noko god forklaring på – grove feil som har vorte gjort! For å seia det endå klarare: I nokre tilfelle har det å visa til teieplikta berre vorte ein avleiingsmanøver.

Media tek feil?
At media i aukande grad har sett søkjelyset på feil gjort av barnevernet, opplever Jon Johansen som ein utidig. Han hevdar følgjande: «Det er samtidig en kjennsgjerning at mediene elsker å påpeke feil som de tror blir gjort, men fokuserer sjelden eller aldri på det gode arbeidet som blir utøvd daglig av barnevernsarbeidere og barnevernet som institusjon.»

Legg merke til korleis Johansen vel orda sine med omhug. Når aviser eller kringkasting fortel om feil gjort i barnevernet, då er dette i følgje Johansen berre noko journalistane trur har vorte gjort feil.

Det er mogeleg at media har fokusert lite på positive ting i samband med barnevernet, men ein skal vera klar over at det faktisk er media sin rett og si plikt å fokusera på feil som vert gjort av offentlege einingar. Dette er grunnleggjande viktig i demokratiet me lever i. Det er ikkje utan grunn at media stundom vert omtala som den fjerde statsmakt.

Ein må heller aldri framstilla det som om mange ting som vert gjort rett, kan vega opp for urett som vert gjort mot ein del norske familiar! Då er ein hamna på både ville og vonde vegar! Brukar ein same meiningslause argumentasjonsmåte i andre tilfelle, kan ein til dømes hevda at me treng ikkje diskutera trafikksikring, for Norge har få trafikk-relaterte dødsfall i høve til alle som er ute på vegane våre.

For seint å føra folk bak lyset
For berre relativt få år sidan hadde kanskje fleire av oss trudd på det meste av det Jon Johansen skriv i sin kommentar. Eg må vedgå at eg for min del trudde i ein menneskealder at barnevernet var fullt ut til å stola på. Men di større innblikk eg fekk i konkrete barnevernssaker, desto meir innsåg eg at det i barneverns-systemet finst alvorlige systemfeil.

Mange er det som dei siste åra har gått same vegen som meg, og altså har vorte meir opplyste på dette feltet. Dermed er det no så pass mange som sit på fakta om barnevernsregimet, at det ikkje lenger fungerer å presentera forsvars-skriv av den typen som Johansen serverer oss. Me let oss ikkje lenger føra bak lyset av slikt.

Fleire ting sjokkerte meg ved barnevernet si verksemd. Mellom anna gjekk det opp for meg at det mange stader ikkje finst nokon «sikkerheitsventil» i høve til det lokale barneverns-regimet. Fylkesnemnda fungerer nemleg ofte berre som eit sandpåstrøings-organ.

Manglande respekt
Det lokale barnevernet er drivne i å presentera sakene på ein formell og overtydande måte. Og når ei fylkesnemnd ikkje har evne eller vilje til å visa respekt for foreldre (eller borna) eller for andre personar i nærmiljøet, er det sjeldan at nemnda kjem til nokon annan konklusjon enn barnevernstenesta.

Ein familie let meg få innsyn i ein rapport skriven av ei barnevernsnemnd (i Hordaland). Den rapporten gjorde meg sint – faktisk utan omsyn til detaljane i rapporten. Det var tonen som var brukt som gjorde meg vreid. Det var ikkje vanskeleg å sjå at vedkomande som utforma rapporten, hadde null respekt for til dømes far til borna som saka gjaldt.

Det vart tydeleg for meg at her sat det personar som absolutt ikkje burde sete i ei nemnd som kunne hemmeleghalda måten dei dømde andre menneske på. Å verta dømd «skuldig» av ei slik fylkesnemnd, medfører ei av dei verste straffer ein kan få. Det er svært store sjansar for at foreldre må fortsetja livet sitt utan borna sine. I mange tilfelle får heller ikkje besteforeldre ha kontakt med barneborna sine (anna enn under tilsyn ein svært sjeldan gong).

Rettsvesenet ingen ventil
I teorien skal også rettsvesenet vera ein «ventil» i systemet, men i praksis legg tingsretten svært stor vekt på fylkesnemnda si rolle (og tilråding). Det som har skjedd under vegs, er også at dersom det går opp for fylkesnemnda at det kan ha vore gjort ein feil og at politiet ikkje kan finna at foreldra har gjort noko straffbart, så går det prestisje i saka for barnevernet. Då legg ein vekta på ein psykolog-rapport som gjer det klart for retten at foreldre og andre i nærmiljøet er uskikka som omsorgs-personar.

Eg kjenner til ei sak der ein namngitt psykolog skreiv om ein familie at det i den familien hadde vore vold i generasjonar. Dette var rett og slett blank lygn, men det vart ikkje fjerna frå sakspapira. Kva opplysningane kom frå, er vanskeleg å seia, men det er grunn til å mistenkja det lokale barnevernet. Den pensjonerte, lokale lensmannen som kjende familien svært godt, har vore svært klar på at det heile var reint oppspinn.

Andre med påverknadskraft?
Jon Johansen skriv at det ikkje er «barnevernsarbeidere alene som er involvert i en sak, det er gjerne psykologer, helsesøstere, lærere, nemndsmedlemmer, fylkesmann, advokater o.a. som har vurdert og hatt meninger. Derfor blir det litt søkt å henge ut barnevernet som en isolert enhet.»

Også på dette punktet er argumentasjonen til Johansen ein avleiingsmanøver. Ja, andre er inne i bildet, men i stor grad vert det heile regissert av barnevernet. Som i eksempelet ovanfor, der psykologen spela på parti med barnevernet. Fylkesnemnda si rolle har eg også nemnt ovanfor.

Lærarar vert også gjerne brikker i barnevernet sitt spel. I ei sak eg kjenner til, fekk ein lærar beskjed om å halda att to born på skulen då dei andre elevane gjekk heim. Det gjekk fleire timar før foreldra fekk vita kvar borna deira vart av! Læraren vart også nekta å fortelja noko til sin overordna (rektor), fordi vedkomande var i familie med far til borna. Det er ingen tvil om kven som styrte det heile i den saka! Folk har ein tendens til å bøya seg for barnevernet sin autoritet.

Bryt også eigne reglar
Også i dei tilfelle der ein lærar eller ein helsesøster varslar om at det kan vera problem i ein familie, har varslaren sjølvsagt så godt som ingen sjanse til å påverka saka i nemneverdig grad vidare. Det har mellom anna vist seg i ei rekkje tilfelle at det ikkje har vorte sett inn hjelp i heimen. Og det finst også eksempel på at barnevernet ikkje har brydd seg det aller minste med å prøva å finna ein god plass til borna i nærområdet. Endå om reglane faktisk tilseier det.

Nei, det er eigentleg ikkje søkt å hengja ut barnevernet som ei isolert eining. Det er jo nettopp det som kjenneteiknar barnevernet. Ved å visa til hemmeleghald isolerer dei seg frå innsyn og frå å stå til ansvar.

Jon Johansen hevdar følgjande: «At barnevernsarbeidere klarer å stå i problematikken er rosverdig.»

Nei, det er ikkje rosverdig at altfor mange barnevernsarbeidarar ikkje viser evne til å ta sjølvkritikk. Det verkar som om personar som i utgangspunktet har hatt gode føresetnader om til å gjera ein god jobb i barnevernet, raskt vert forma av det rådande regimet.

Det er ein grunnleggjande ting som ser ut til å mangla i opplæringa av barnevernsarbeidarar, og det er å læra å visa respekt for alle menneske.

Dette er egentlig en kommentar til en artikkel i Dagsavisen: https://www.dagsavisen.no/verden/israel-forer-en-kurs-mot-katastrofe-ogsa-for-seg-selv-1.1144538

Kåre Willoch kommer slett ikke med noe nytt i forhold til det han tidligere har prøvd å innbille oss nordmenn. Han har i årevis hevdet at Israel har ødelagt for seg selv. Sannheten er at det er folk som Willoch som har fyrt opp under jødehatet i Europa. Når europeiske jøder – som ikke en gang er israelske statsborger – blir drept gjennom hatefulle angrep eksempelvis i Paris, da har jødehat-spredere som Willoch et klart medansvar.

Willoch vil selvsagt som vanlig hevde at han bare kommer med saklig kritikk, men det er svært langt fra sannheten. Stadig har Willoch videreformidlet den forvrengte propagandaen som produseres av araberne.

Det skal ikke nektes for at Willoch er en dreven polemiker. Det er i høyeste grad disse erfaringene han bruker når han prøver å fremstille det som om han ikke bare synes synd på araberne, men er bekymret for staten Israel.

Det er imidlertid ingen av oss som kjenner litt til Willochs uttalelser om Midtøsten, som tar ham alvorlig om han hevder at han er bekymret for Israel. Vi gjenkjenner lett diskusjons-strategien han bruker. Det er helt tydelig at han også denne gangen gjør et forsøk på å lokke endatil Israels-venner til å kritisere Israelerne.

Det er selvsagt vanskelig å kalle en så beundret politiker som Willoch, for enfoldig, da går hans mange beundrere fullstendig i baklås. Det får så være. Det er jo faktisk ikke helt uvanlig at ellers meget klartenkte personer har et område hvor de ikke er i stand til å kople inn sine gode evner. Det viser seg at andre mekanismer tar overhånd.

Vi som husker ordvekslingene mellom Willoch og Gro Harlem Brundtland, husker hvor «artig» det var når Willoch brukte en diskusjons-strategi hvor han gjorde Brundtland irritert. Det var ikke slik at Willoch hver eneste gang hadde mye bedre argumenter, men når en får motparten til å tenne, da er en på god vei til å stå tilbake som vinneren av en diskusjon. Willoch klarte nemlig som regel å fremstå som rolig.

Det som er litt spesielt når det gjelder Midtøsten-diskusjoner, det er at i disse diskusjonene klarer ikke Willoch helt å beherske seg. Øynene hans avslører alltid et opprør som en elles meget sjelden kan se hos Willoch. Samtidig er det slik at når det gjelder dette ene temaet, så avsløres Willochs resonnerende evner som meget mangelfulle.

For eksempel har Willoch offentlig uttalt at det hadde blitt fred for jødene om Israel hadde trukket seg tilbake til grensene fra før 1967. Det burde være innlysende for enhver at dette er den rene feberfantasi.

Det første spørsmålet en slik uttalelse burde utløse, er følgende: Hva er det som i så fall har skjedd etter 1967 som skulle ha gjort araberne mer vennlig innstilt mot jødene? Det kan jo ikke være skole-opplæringen i å hate jøder? Det kan heller ikke være den sterke oppfattelsen blant Palestina-araberne om at hele grunnen til alle deres problemer ikke er deres inkapable og korrupte myndigheter, men jødene.

Sannheten er jo at araberne gjennomførte terrorangrep mot jøder flere tiår før 1967, til og med lenge før Israel ble gjenopprettet som egen stat! Eksempelvis på begynnelsen av 1920-tallet. På den bakgrunn må en legge til side all sunn fornuft og tenke som Willoch, for å kunne tro at det blir fred om hele de gamle, jødiske kjerneområdene i Judea og Samaria («Vestbredden») gis til araberne.

Faktum er dessuten at disse områdene var okkupert områder også før 1967. Den gangen var okkupantene Palestina-arabere! Nær 80 prosent av innbyggerne i Jordan (som urettmessig hadde okkupert området) er jo nettopp Palestina-arabere.

En rekke av Willochs påstander i denne korte artikkelen, står seg ikke mot en nærmere granskning. Han er en av dem som framstiller det som om det Hamas har fått araberne til å gjennomføre langs den israelske grensen, det er en fredelig demonstrasjon.

Dette er en så tåpelig påstand at det faller på sin egen urimelighet. Det finnes ikke noe som helst fredelig i å storme en grense for å ta seg inn i et annet land besatt av den tanken at enhver jøde skal drepes! Intervju objekter har nemlig sagt nettopp det at de er ute etter å drepe jøder. Tror kanskje ikke Willoch på de såkalte palestinerne likevel?

Og hvorfor har det blitt brent ti tusen bildekk? Er det bare for å være miljøsvin? Sannheten er innlysende: I ly av røyken har terrorister prøvd å komme over grensen.

Israel har klare bevis på at terrorister har forsøkt å krysse grensen. I tillegg er det på Facebook – på arabisk – blitt gitt beskjeder til demonstrantene om hva det forventes at de skal gjøre. Nedenfor gjengis noe som ble skrevet i forbindelse med planleggingen av 15. mai:

«Mandag morgen begynner vi med en samling klokken 10.00, langs Jacher-ruten, fra Beit Hanoun til Rafah. En starttid vil bli annonsert og etter det skal alle demonstrantene begynne å gå som en enhet, med et sterkt hjerte, mot gjerdet til det er flatet.
    Marsjen vil bli ledsaget av høyttalere som vil holde flokken samlet så det unngås at den blir spredd. Frammarsjen vil skje bak bulldosere som vil rydde en vei gjennom det for demonstrantene.
    Protestantene bes om å opptre i henhold til det som kreves og ta med et skytevåpen eller en kniv som må skjules under klærne, og ikke brukes til annet enn å fange soldater eller israelske innbyggere. Det anmodes om at de ikke skal drepes, men overlates til motstandsbevegelsen [Hamas-terroristene], for dette er viktige forhandlingskort som Israel er redde for.
    Det er viktig å gripe inn og jage snikskyttere fra deres posisjoner. Det er nødvendig å avsløre deres posisjoner og nøye planlegge videre aksjon mot dem.
    Ikke bry deg om sårede eller døde – disse vil bli tatt hånd om av de medisinske teamene. Din jobb er å opptre smart på bakken og følge instruksjoner.»

Det gikk ikke slik som disse planene skisserte, men det viktige er å forstå hvordan Hamas faktisk tenker. Det forstår tydeligvis ikke Willoch. Han legger en hovedskyld på Israel for at befolkningen i Gaza kjenner seg «innelåst». Dette er en utrolig tåpelig framstilling.

Hamas er terrorister og de har som uttalt mål å utslette alle jøder! Da blir det virkelig for tåpelig å tale som om det skulle være feil av Israel sikre sine grenser mot ondskapen.

Willoch har trolig ikke en gang brydd seg med å sette seg ordentlig inn i situasjonen som nå foreligger. Det skjer ting som er litt vanskelige å fatte for uinnvidde. Det eksisterer for eksempel samtidig en konflikt mellom Hamas og PA.

Demonstrantene har blant annet ødelagt gassledninger og annen infrastruktur ved grensestasjonen Kerem Shalom. Det anslås at det er gjort skader for rundt 9 millioner dollar. Det kan synes rart at Hamas ikke ønsker å motta gass og annet fra Israel. Grensestasjonen har nå nemlig inntil videre måtte stenges.

Faktum er at denne stasjonen er kontrollert av PA og ikke Hamas. Dette forklarer trolig hvorfor Hamas har oppmuntret til ødeleggelse av ledninger og infrastruktur. PA mister nå sine toll- og skatte-inntekter samtidig som en annen grensestasjon, ved Rafah, må brukes til innførsel av varer fra Israel. Der kan Hamas stikke avgiftene i sin egen lomme.