sett herifrå

For ei vekes tid sidan underskreiv Antirasistisk Senter ei fireårig avtale med fjorten LO-forbund for å overvaka og kjempa mot høgreekstreme haldningar og krefter i det norske samfunnet. Dei som skal jobba med dette skal både kartleggja dei høgreekstreme miljøa i Norge og følgja med på det internasjonale bildet.

På bakgrunn av at terroristen Breivik straks vart stempla som høgreekstremist og det først og fremst var Arbeidarpartiet – og dermed indirekte LO – som vart råka, er det rimeleg at LO-leiinga ønskjer å bruka ressursar på å kjempa mot høgreekstremisme. Elles er det vel heller ikkje LO-leiinga i mot at fienden ein ønskjer å kjempa mot kan stemplast med eit «høgreside-stempel».

«Høgreekstremisme» er forresten eit samleomgrep for ulike former for ekstremisme, og «dei lærde» er ikkje alltid einige om kvar på ein politisk venstre–høgre-skala til dømes «fascisme» skal plasserast. Me hadde kanskje vore betre tente med at ein brukte meir snevre uttrykk som nynazisme, fascisme og rasisme dersom det er det ein siktar mot. Dermed kan ein og unngå at uinnvigde får inntrykk av at høgreekstremisme har noko som helst med til dømes partiet Høgre å gjera. Sidan samarbeidsparten er Antirasistisk Senter er det rimeleg å tru at innsatsen no skal rettast inn mot rasisme.

Forbundsleiar Leif Sande i Industri Energi hevdar i samband med underskrivinga av avtala med ARS følgjande: «Når vi ser på historien, blir alltid arbeiderbevegelsen angrepet fra det høyreekstreme miljøet.» Eg undrast på om ikkje dette er ei litt einsidig historieforståing? Det verka nesten som om ein fort ønskjer å døma alt som ligg til høgre som ekstremisme – og alt som er ekstremisme som høgreekstremisme. Når me ser på historia skal me faktisk også vera glade for at venstre-ekstreme tendensar innan arbeidarrørsla vart møtt av moderate høgrekrefter! Var det ikkje til dømes slik at Arbeidarpartiet ei stund var underlagt Lenins kommando gjennom Komintern? Gjekk ikkje partiet også ei stund inn for verdsrevolusjon med våpen i hand?

Det rimeleg å forventa at ein innsats mot rasisme ikkje vert avhengig av at rasismen først er blitt plassert lengst mogeleg til høgre på ein politisk venstre–høgre-skala! I så fall vil mykje rasisme få blomstra fritt både i og utanfor landet vårt. Det første ein tenkjer på når ein tenkjer på LO i høve til rasisme, er rimelegvis LO si vilkårslause støtte til Palestina-arabarane. Uansett kva ein måtte meina om konflikten i Midtausten, så er det eit uomtvisteleg faktum at det Palestina-arabiske folket er mellom dei mest rasistiske som finst, sjølv om ein del av det bildet kanskje dreiar seg meir om religion enn rase.

Når Leif Sande samanliknar Breivik med Hitler og peikar på at begge var mot det multikulturelle samfunnet og vidare hevdar at «Det rene samfunnet eksisterer ikke», trakkar han ut i LO sitt eige grums med begge beina. Sanninga er at Palestina-arabarane ønskjer nettopp eit reint samfunn! Målet er at ikkje ein einaste jøde skal finnast att i heile Samaria og Judea (der jødane til og med har namnet sitt frå). Som endeleg, charter-festa mål har dei at jødane skal ut av heile området. Av den grunn har ikkje lærebøkene til palestinske skuleelevar innteikna Israel som eige land.

Så lenge LO krev full økonomisk og politisk støtte til palestinarane utan å ta eit oppgjer med rasismen deira, har dei ikkje stort truverde i kampen mot rasisme. Då vert det i hovudsak eit utslag av venstreside-strategi og svært lite av humanisme.

Eg er og usikker på kor klokt det reint historisk var av Sande å bruka Hitler i argumentasjonen. Tek eg ikkje feil så var det faktisk nettopp eit lite tysk arbeidarparti som på kort tid let seg fullstendig kapra av høgreekstremisten Hitler og i første omgang hjelpte han inn på den politiske arenaen. Etter ei tid var nesten eit heilt, stort folk ført bak lyset av Hitler sine lygner, mellom anna om at jødane var ei rot til alt vondt og måtte «sendast bort».

Tilbake til vår tid: Det er vanskeleg å sjå bort frå at med sine ekstremt einsidige anti-Israel-haldningar har LO faktisk gitt eit klart bidrag til sterkt auka jødehets (rasisme!) også her i landet. Einkvan vil kanskje innvenda at det er Israel sin politikk som er skuld i synet på det landet, men det held ikkje mål reint logisk. Det er ting å utsetja på israelsk politikk, som det er på alle andre lands politikk (eksempelvis måten Tyrkia har handsama kurdarane på), men så langt eg kan sjå, vert ikkje eit einaste anna land handsama på same fordømande måte som det einaste demokratiet i Midtausten.

Nordmenn flest ville normalt hatt eit heilt anna syn på konflikten om synet var basert på objektiv kjennskap til dømes til den grove palestinske rasismen, alle alvorlege palestinske terroraksjonar mot sivile, meir enn 10 års dagleg bombing av det sørlege Israel (Sderot), det faktum at Arafat i si regjeringstid fjerna opposisjonelle utan lov og dom, det at han var grovt korrupt, det at han stadig vart avslørt som lygnar, det at palestinske skuleborn vert systematisk lærde opp til å hata jødane, det at eit fleirtal av palestinarane som bur i sjølve Israel, føretrekkjer å bu i akkurat den nasjonen framfor andre (!) etc.

Den einaste forklaringa må vera måten det store fleirtalet av norske media, inklusive NRK, gjennom lang tid har formidla konflikten på. Ei formidling som ser ut til å få full støtte frå LO. Her er eit lite kontroll-spørsmål: Kor stort slo NRK opp at FN (ref. Palmer-rapporten) i september avgjorde at Israel hadde hatt full rett til å gjennomføra sjø-blokaden av Gaza? Det i rapporten som fekk merksemd, var at Israel hadde brukte overdriven makt då det tyrkiske skipet prøvde å bryta den folkerettsleg sett lovlege blokaden.

(Det følgjande vart skrive for nokre dagar sidan, litt med tanke på Bergens Tidende. Men det vart sjølvsagt for langt til å verta eit vanleg lesarinnlegg, så dermed hamna det etter nokre dagar i bloggen min i staden. Det er vel elles nok av ABB-omhandlande lesarinnlegg i avisene for tida. )

Mange har hevda at det kom overraskande på dei at Anders Behring Breivik vart erklært alvorleg psykisk sjuk. For ein del av dei som heile tida har gått høgt ut med ei nesten utelukkande ekstrem-politisk forklaring på tragedien, må diagnosen til Breivik og ha kome som eit hår i suppa. Før diagnosen vart kjent kunne dei forklara oss med ei stor tyngd av kunnskap at det var rasistiske og høgre-ekstreme tankar som skapte monsteret ABB.

Ein eventuell anger hos desse forståsegpåarane vil nok likevel ingen få sjå snurten av. Truleg vil me berre kunna registrera ei lita justering i forklaringa til venstresida sine ekspertar. Dei vil sannsynlegvis hevda at om ikkje rasisme og høgre-ekstreme synspunkt skapte monsteret ABB, så var det i alle fall slikt som rett og slett utløyste monsteret i han. Dermed kan ein rettferdiggjera dei politiske forklaringane og synspunkt-fordømingane som har kome frå mange som meiner å ha dei «rette» politiske synspunkta.

Det er litt freistande å peika på at eg lenge har rekna med at ABB er alvorleg psykisk sjuk. Eg skreiv for lang tid sidan offentleg at han mangla evne til å setja seg inn i andre menneske sine reaksjonsmåtar og at det var tale om eit dysfunksjonelt og sjukt sinn. Dette bygde eg ikkje berre på det at han den 22. juli kunne gjennomføra den ufatteleg forferdelege terroren. Det som eg festa meg spesielt ved, var det faktum at det ikkje var mogeleg for han å forstå at han det han gjorde ville få heilt motsett verknad av det han sjølv såg føre seg. Massiv etterforsking kunne heller ikkje avsløra at ABB hadde medhjelparar. Og så godt som alle med tilnærma liknande synspunkt, ser ut til å ta avstand frå det han gjorde den fæle julidagen. Då har ein altså fleire klare teikn må at han totalt manglar sosiale antenner og at han er ein einsleg «ulv». Det fanst dermed ei rekke indikasjonar på at ein her ikkje hadde med ein «normal» person å gjera.

Det har versert ulike påstandar om at ABB umogeleg kan vera alvorleg sjuk. Mange av dei avslører berre at ein stor del av/mellom oss har visst altfor lite om psykisk sjukdom. Dei siste dagane har kanskje lært oss ein del meir. Somme har tala som om dei trur at ei alvorleg psykisk liding utelukkar høg intelligens. Det er sjølvsagt ei misforståing. Om ABB mangla det ein kan kalla sosial intelligens, så er det ingen tvil om at han kunne ha evner til i årevis å planleggja terroren.

Tvangstankar er vanleg hos alvorleg psykisk sjuke. ABB har tydelegvis vore heilt «fiksert» på å råka ein «fiende» av Norge og kulturen vår. Slike fikseringar og tvangstankar har truleg halde oppe ei fokusering på det som «måtte» gjennomførast. Men eg innbiller meg at fikseringar kan vera som skylappar, ein kan mellom anna totalt feilvurdera konsekvensane av eigne handlingar.

Ei einsidig politisk forklaring kan ikkje lenger oppretthaldast når diagnosen no ligg føre. ABB kunne ha sannsynlegvis like gjerne ha sett den farlegaste fienden i ei anna samfunnsgruppe. Fienden kunna ha vore til dømes SV (som trass alt har ein meir liberal innvandringspolitikk enn AP), ei kristen gruppe, eit muslimsk fellesskap, dei homofile, jødane eller eit anna fellesskap. Og når hans sjuke sinn først hadde peika ut ein fiende, ville det ikkje ha vore vanskeleg for han å leita fram negative ting om dei ulike gruppene. Dei fleste har motstandarar som ikkje minst på internett skriv nedsetjande om fellesskapet det gjeld.

Det høyrer og med til bildet at ABB var ekstremt oppteken av dataspel, noko mellom anna halvsøstera hans skal ha forklart no i ettertid. Med bakgrunn i ABB sin totale mangel på forståing av det verkelege livet er det vanskeleg å sjå bort frå at også fikseringa på dataspel har hatt sitt å seia. Truleg er det ikkje tilfeldig at «elimineringane» på Utøya vart «dataspel-aktige» – endå så forferdeleg det kan verka å setja slike ord på det.

Somme har sagt at me ved å kalla ABB sjuk, «favoriserer» han i høve til utanlandske terroristar. Det vert hevda at han får spesialhandsaming på grunn av at han er etnisk norsk. Ein muslim sa noko slikt i ein TV-debatt nyleg. Ein slik argumentasjon er heilt meiningslaus!

For det første ville det under vurderinga av ABB vera fullstendig feil og totalt usakleg av dei sakkunnige å la seg påverka av korleis ein bør tenkja om terroristar i utlandet! For det andre finst det faktisk klare ulikskapar mellom ABB sin terror og til dømes palestina-arabisk terror. Den sistnemnde terroren vert framelska i samfunnet og kulturen. Det har mellom anna vorte påvist at familien til sjølvmords-terroristar har motteke ein bestemt pengesum for udåden, og mordaren sjølv har fått lovnad om gode ting i «Paradis». Det er stor forskjell på å gjennomføra handlingar som i nærmiljøet vert sett på som legitim krigføring, og handlingar som i heile det norske samfunnet vert oppfatta som heilt forferdelege og hundre prosent uakseptable.

«Rasisme og muslimhets er gift for fellesskapet i Noreg,» hevda SU-leiar Olav Magnus Linge nyleg i samband med at Sosialistisk Ungdom har organisert antirasistiske nettaktivistar for å ta opp «kampen for mangfald» på internett. Eg ønskjer på ingen måte å tilbakevisa denne påstanden frå Linge. Men ein gjer seg visse tankar i samband med ei slik ytring frå akkurat den grupperinga i det politiske landskapet.

Frå SU sin ståstad er sjølvsagt det å uttala seg – i same andedraget – krast mot rasisme og muslimhets både politisk korrekt, populært og ikkje minst heilt u-kompromitterande for dei sjølve. Det må vera befriande å kunna oppmoda til kamp i ei sak der ein veit at ein ikkje treng vera sjølv-ransakande, men kan venda heile merksemda mot det å arrestera andre.

Men dersom ein i rimeleg og høgst rettferdig grad utvidar rasisme-omgrepet til å omfatta annan rasisme enn rasisme mot muslimar, har SU ingen grunn til å kvila på laurbæra. Endå om dei sjølve nok vil kalla det alt anna enn rasisme, så er det ingen tvil om at dei systematisk har bygt opp under hets og rasisme mot jødar og Israel. På det feltet har dei ein svær og vanskeleg jobb å gjera internt. Før dei i det heile ser at dei har eit problem på dette området, kan dei ikkje venta at me skal ta på alvor kampen deira mot rasisme.

Når ein einsidig og gjennomført konsekvent tek parti mot jødane og kontinuerleg framfører arabiske lygner og halvsanningar som om det var deira eigne, då kan det ikkje kallast anna enn nettopp rasisme.

Det er forresten noko merkeleg med den sosialistiske sida her i landet. Ein må undrast på om det heile har ei åndeleg side som dei færraste kan eller vil vedgå er mogeleg. Kan det vera at Bibelen har rett når det i den står ein heil del om folk som fornektar Sanninga og vel å tru lygna? Er det slik at ein då faktisk får store vanskar med å skilja lygn frå sanning?

Også i min ungdom var det mange sosialistiske ungdomar som valde å spreia lygn og desinformasjon. Mellom anna lovpriste dei tyrannen og massemordaren Mao. Det verka som om dei trudde på han nesten som på ein frelsar. Dei gjekk rundt med Mao si vesle raude bok på baklomma og verka faktisk ivrigare enn dei som hadde eit nytestamente på lomma. Dei tala også vel om til dømes diktaturstaten Albania. Ja, dette er ei stund sidan, men eg lovar at så lenge eg har klare tankar i hovudet skal eg både hugsa og åtvara om kor forvilla sosialistiske ungdomar har tendens til å bli.

Når einskilde venstreaktivistar den gongen tala ope om revolusjon med våpen i hand, tok vel kanskje ingen det heilt på alvor. Det er kanskje godt at dette ikkje skjer i dag då det til dømes vert hevda at internett gir auka momentum til forkvakla tankar, og terskelen mellom utsegner og aksjon verkar stadig minkande – ikkje minst på grunn av all terrorismen rundtom i verda. Spørsmålet er om terskelen vart gjort endå lågare den
22. juli.

Fram gjennom historia og også i Mao si popularitets-tid, var det vanlegvis slik at dei som ivra for ei sak, måtte samla større mannskap før dei kunne realisera store, vonde ting. I vår tid veit me på grunn av Palestina-arabiske sjølvmordsbombarar og typar som ABB, at einslege personar kan skapa eit omfattande «helvete» for uskuldige menneskje.

Det er å håpa at ein etter 22. juli også her i landet lettare kan få opp augene også for kor forferdeleg det har vore når Palestina-arabarar inne i Israel har brukt bomber mot bussar med born og andre sivile. Slike åtak er heilt forferdelege og kan aldri rettferdiggjerast – korkje i krig eller fredstid! Rørsler (anten dei kallar seg ei «frigjeringsrørsle» eller noko anna) som fram-elskar og støttar slike handlingar, fortener ikkje einsidig og blind støtte frå nokon norsk borgar – uansett politisk ståstad.

Alle som følgde med på til dømes Arafat sin propaganda, veit at når eg ovanfor nemnde «arabiske lygner», så er ikkje dette slett ikkje ein laus påstand. Det ville føra for langt her å ta fram alt som kan seiast om arabiske lygner, men eg kan nemna at det mellom anna handlar om historiske fakta som vert vridde på. Eksempelvis underslær ein det faktum at jødane er å rekna som eit urfolk i område som ein i dag ønskjer heilt tomt for jødar, for eksempel Judea – som jødane til og med har sitt nasjonalitets-namn frå. Og den omstridde byen Jerusalem vart gjort
til hovudstad for jødane for vel 3000 år sidan og har sidan aldri vore hovudstad for noko anna folkeslag i verda.

Hovudstaden i den Palestina-arabiske staten som finst i området, heiter Amman. Landet Jordan kan med full rett kallast ein Palestina-arabisk stat, sidan det store fleirtalet av innbyggarane er av det same folket som dei som no kallar seg palestinarar. Det er endå til slik at palestinarar som innvandrar til Jordan, automatisk får jordansk statsborgerskap!

Dette at jødane faktisk er eit urfolk i området bør vera av interesse i våre dagar då urfolk får (og krev) større merksemd og eigedomsrett – også her i vårt eige land. Arabarane (muslimane) derimot, begynte først å koma til området i det 7. hundreåret. Den største bølgja av arabiske innvandrarar kome faktisk så «nyleg» som frå midten av det 19. hundreåret og fram til midten av det neste hundreåret (1948). Dette har enkelte personar ut frå klare pro-palestina-arabiske grunnar prøvt å tilbakevisa, men alt tyder på at slik var det. Eit tydeleg bevis ligg i det faktum at dei ikkje-jødiske innbyggarane i den perioden auka enormt mykje meir i talet enn det som på noko som helst måte kunne tilskrivast fødselsratar – i høgste grad også om ein samanliknar med tilveksten i det arabiske landet med høgst fødselsrate: Egypt.

Eit interessant moment når no Egypt er nemnt, er at mange innflyttarar til Palestina kom nettopp frå Egypt.

Frå vår eiga tid kan det trekkjast fram ei sak som aldri vert nemnt av Palestina-arabarane, og dermed heller aldri av norske sosialistar: Patriotisme-undersøkinga i Israel så seint som i 2006. Av den gjekk det fram at ein stor majoritet av arabarane som budde inne i sjølve Israel, faktisk heile åttito prosent, svara at dei heller ville vera borgarar av Israel enn noko anna land i verda. Men samstundes svara «sjølvsagt» 56
prosent av Israel-arabarane (for skams skuld) at dei ikkje er stolte av statsborgarskapet sitt, og heile 73 prosent seier dei ikkje er førebudde på å verja landet sitt. Dette står likevel litt i kontrast til at 77 prosent svara at Israel er betre enn andre land.

Ein annan ting som heller ikkje fekk stor merksemd i media eller hos venstresida i norsk politikk, var ei viktig stadfesting i inneverande års FN-rapport om Israels aksjon for å stoppa skipet som vart brukt for å bryta blokaden av Gaza. Media unnlet (sjølvsagt) ikkje å nemna at Israel fekk kritikk for «overdriven» maktbruk, men det verka som om ein til dømes i NRK ikkje fann det opportunt å seia særleg mykje om at FN-rapporten også slo fast at Israel hadde rett til å oppretthalda blokaden.

Det er faktisk grunn til å slå dette stort opp. Sosialistane her i landet – og mange med dei – har jo hevda at blokaden bryt med «folkeretten». Eit argument dei ser ut til å bruka i hytt og ver. Det må vel og for einskilde ha vore nokså uventa at FN klarte vera så pass upartisk. Eg går ut frå at det dermed må ha vore juristar som handsama dette spørsmålet og ikkje politikarar frå dei muslimske diktaturstatane (til dømes Saudi-Arabia og Libya)  som har sett det som si hovudoppgåve å utforma fordømande resolusjonar mot Israel – trass i at alle opplyste menneske veit godt at brota på menneskerettane har vore svært mykje alvorlegare i deira eigne land enn i demokratiet Israel.

Den sterkt handikappa, britiske forskaren Stephen Hawking (69) kom i 2010 ut med boka The Grand Design. Denne boka har nyleg fått litt merksemd her i landet. Det vert innan einskilde kretsar tydlegvis sett på som «stort» at denne kjende forskaren hevdar at Gud ikkje skapte universet.

I ei bok Hawking gav ut i 1988, A Brief History Of Time, var han ikkje direkte avvisande til Guds eksistens, så ideane i denne siste boka blir truleg av somme sett på som eit «godt framskritt».

Det er ingen tvil om at Hawking er ein eksepsjonelt dyktig og seriøs forskar innan sine felt. Men når han altså no hevdar at Gud var unødvendig i samband med korleis verda vart til, så får det meg til å trekkja på smilebandet.

Hawking skriv: «Spørsmålet er: Er måten universet oppstod på, valt av Gud av grunnar me ikkje kan forstå, eller vart det bestemt av ei fysisk lov? Eg trur på det siste.» Han legg til: «Fordi det finst ei gravitasjonslov, kan og vil universet skapa seg sjølv frå ingenting.»

Eg må vedgå at eg veit svært lite om Hawking sine teoriar, og dermed er det vanskeleg for meg å vita kva han meiner med at universet vart skapt frå «ingenting». Eg forstår også lite av forskarane si tale om mulitvers eller meta-univers (metavers). Det får så vera, det er nemleg ikkje slike ting som er poenget når det gjeld trua på Guds eksistens. Det eg festar meg ved, er at Hawking talar om fysiske lover og fysiske konstantar.

Er det ikkje flott for Hawking sin teori om korleis universet oppstod, at det alt fanst ei gravitasjonslov? Ja, for her er det sjølvsagt ikkje tale om berre ei lov som finst i dag. Denne lova må altså ha verka før det fanst noko som helst, dersom det då er det utgangspunktet Hawking har, at det altså ikkje fanst noko som helst.

Då må denne lova i så fall ha verka og verka og verka, utan at det først fanst noko som helst å verka på – utan at det fanst noko å vera knytta til. Eksisterte gravitasjonslova derimot på grunn av at noko alt fanst, så kan jo uansett ikkje Gud utan vidare avskrivast som skapar.

Fanst ingen ting, var det i alle fall godt gjort at lova hadde klart for seg at ho måtte stå på og verka sjølv om det ikkje var noko å «ta tak i». Kor lang tid måtte ho verka før det skjedde noko? Oops, nei, forresten, det spørsmålet vert feil, for det fanst jo sjølvsagt ikkje noko slikt som «tid» heller før skapinga kom igang. Men i følgje Hawking fanst altså denne fysiske lova, og sikkert dermed også andre fysiske lover.

Dette er i sanning imponerande tankar. Minnar faktisk litt om dei tankane einskilde av oss har om Gud og Jesus Kristus. I opphavet var Ordet, og Ordet var hjå Gud, og Ordet var Gud, står det i Bibelen. I den står det også slik (Kol 1,15-17): Han (Kristus) er eit bilete av den usynlege Gud, den fyrstefødde framfor all skapning. For i han er alt skapt, i himmelen og på jorda, det synlege og det usynlege, anten det er troner eller herskarar, makter eller herredøme. Alt er skapt ved han og til han. Han er før alle ting, og alt står ved lag ved han.

Dersom Hawking ønskjer å forkynna at «i opphavet var Dei fysiske lovene», så får det sjølvsagt verta hans sak – og hans tilbeding.

Hawking trur rimelegvis heller ikkje på at det finst ein Himmel. Han oppfattar dette som ein myte og har i intervju hevda at ideen er ei eventyrforteljing for folk som er mørkredde.

Eg hugsar tilbake til då romfarten begynte. Eg meiner å hugsa at det var ein av dei ateistiske, sovjetiske romfararane som då avskreiv Gud fordi han ikkje hadde sett han ute i verdsrommet. Det heile verkar mest som ein spøk, men eg har ein mistanke om at det var alvorleg meint frå sovjetaren si side. Dette minnar meg også om ei line frå den svenske songteksten som tok opp den aktuelle saka: «Att inte finna Gud i rymden, är som att inte finna bakarn i bullen!»

Nær sagt som ein kuriositet kan det nemnast at Hawking er sikker på at det finst utanomjordisk, intelligent liv. Han har gått så langt som til å åtvara sterkt mot å prøva å få kontakt med «aliens» (romvesen). Det vil berre føra vondt med seg (som med Columbus og indianarane).

Ivar Aasen sitt dikt, Me høyrer stundom så stort eit ord om alt som folk tykkjest vita, er eit dikt som stadig er like aktuelt, trass i at personar som Hawking har kome svært langt i å finna ut ting om universet.

I slutten av første vers skriv Aasen: «Eg ottast alt som me vita fullt, er lite mot alt som for oss er dult.» Og i det sjette (siste) verset konkluderer han slik: «Nei, vesle vitet det strekk ikkje til, ei tru må støtta oppunder, – ei tru som trøysta og styrkja vil i mørke, stormande stunder. Eg vonar den visdomen hjelper mest, som med slik ei tru kunne semjast best.»

(Innlegg i Samningen 15. september 2011)   Utøya-massakren og bomba i regjeringskvartalet var ufatteleg tragiske hendingar som rimlegvis har fått stor merksemd og har utløyst mykje medkjensle hos folk. Det er bra at foreldre, pårørande og vener til dei drepne har fått bearbeida sorga si på ulike måtar, også gjennom å stå fram i media og fortelja om korleis dei har det og om minna dei har etter han eller ho dei har mist. Me vil og skal lytta til dei så lenge dei føler det hjelper dei å fortelja om sorga si i media og på andre måtar.

Det må sjølvsagt heller ikkje gløymast at mange av dei overlevande frå Utøya – og ein del av dei frivillige som kom dei til hjelp! – har hatt opplevingar som kan minna om det å ha vore i ei krigssone. Det er ikkje overraskande om mange av dei treng oppfølging også heretter.

Men dei siste vekene før kommune- og fylkestingsvalet kjende eg på ei aukande uro over politikarane og media sin «bruk» av terror-angrepet på Austlandet. Eg kjende på at det var noko som ikkje stemte heilt. Sidan det som skjedde var så forferdeleg vondt for så mange, vert det sjølvsagt vanskeleg å omtala det heile sakleg og formelt. Det får fram så mange kjensler i oss alle. Det er likevel nødvendig at me stoppar opp og vurderer situasjonen og ikkje minst evaluerer korleis politikarane har takla det heile.

Det er klinkande klart at sjølve den framviste vondskapen og talet på offer er noko heilt nytt og uverkeleg i fredstid her i landet. Når liknande fæle ting – ja, faktisk også endå verre ting – har skjedd ute i verda, så har det liksom ikkje nådd heilt inn hos oss. Her i vårt eige rolege land har me kjent på eit slags «avstand-tryggleik».

Men om vondskap med slike følgjer har vore uverkeleg for oss, så er ikkje norske familiar ukjende med djup sorg og sakn. Det er dette faktum som har kome så sterkt til meg i det siste. Rund om i heile vårt langstrakte land finst det menneske som til tider har vorte råka av like sterk sorg som dei pårørande etter Utøya-tragedien.

Det er ikkje ønskjeleg for nokon som helst å setja sørgjande grupper opp mot kvarandre, men ein kvar som ikkje er direkte involvert, pliktar å sjå at sjølv om vondskapen var spesiell i dette høvet, så er ikkje sorga nødvendigvis av eit verre slag enn ho er ved mange andre dødsfall. På den måten skulle eg ønskja at ein i større grad hadde klart å skilja dei politiske formuleringane frå sørginga og sorgbearbeidinga.

Det er spesielt ei gruppe sørgjande som dei siste vekene har vore i tankane mine. Det er dei som er pårørande eller vener til unge menneske som i djup depresjon har tatt sitt eige liv. Det kan vera ulike årsaker til depresjonen. Det er ikkje alltid lett å vera barn eller ung i dag, endå om politikarane gjerne trur og hevdar at dei har skapt eit stadig betre liv for folket vårt. Somme born og unge er til dømes drivne inn i depresjonen som eit resultat av langvarig mobbing.

Det vart sagt så mange fine ord om dei omkomne på Utøya. Det var nok fortent og rett! Men også mange av dei unge som tek sitt eige liv er både omsorgsfulle, evnerike og ikkje minst kjenslevare. Dessverre får kanskje ikkje alltid deira kjære som sit igjen i sorg, så mykje støtte og oppmuntring som det dei pårørande til Utøya-ungdomane har fått, sjølv om faktum kan vera at somme kanskje treng det minst like mykje. Men ved desse ungdomane si kiste er det nok ingen  sørgmodig minister som står fram og gir uttrykk for si medkjensle. Det hadde vel kanskje heller ikkje vore til så stor hjelp mot dei mange vonde tankar og spørsmål som dei pårørande til sjølvmordsoffer kan sitja att med.

Gjennom den siste utgåva av bygdeavisa vår før valet, fekk eg på ein måte ei stadfesting av at tankane mine om foreldre i sorg var meir enn berre tome tankar. Det vart sterkt for meg at foreldre til 19 år gamle Solveig stod fram og fortalde om sorga som hadde ramma dei. Også Solveig sin dødsdag vart den 22. juli, men ikkje på Utøya eller i regjeringskvartalet.

Eg har som sagt, gått og tenkt på dette ei tid, medan eg har sett og høyrt at politikarane har «brukt» Utøya-tragedien både når det har vore på sin plass og når det har gitt ein litt flau ettersmak. Eit døme på det siste kan vera at nokre «vel-valde ord» om terror-angrepet fleire gonger under valkampen vart brukt som ei verknadsfull innleiing til reklamen for eit bestemt parti.

Ein som har fått svært mykje ros i samband med terror-angrepet, er statsministeren vår. Det er nok rett å rosa Stoltenberg for at han denne gongen gjorde som ein kunne forventa av den personen som er både statsminister og partileiar i det råka partiet. Det er ei kjent sak at han tidlegare har fått mykje kritikk for å trekkja seg unna vanskeleg saker. At Stoltenberg tok ansvaret sitt alvorleg er flott. Men det må leggjast til at hadde han gjort noko mindre, så hadde det faktisk vore grunn til negativ kritikk. Elles var sjølvsagt ord som «landsfader» og «halv-gud» situasjonsprega og sterkt overdrivne.

Politikarane har hevda at terror-angrepet har endra noko i folket vårt og at demokratiet står endå sterkare enn før. Det er flott om det såleis kunne koma noko positivt ut av alt det negative. Dessverre vart vel ikkje påstanden om eit sterkare demokrati særleg stadfesta gjennom noko markert oppgang i valoppslutnaden – slik einskild politikarar spådde på førehand. Og dersom det skulle vera slik at det var sympati og ikkje politiske saker som gjorde at Arbeiderpartiet på landsbasis gjorde eit svært mykje betre val enn nokon kunne ha spådd før 22. juli, så kan vel heller ikkje det kallast for ei styrking av demokratiet. Snarare tvert om.

Dette siste understrekar elles mordaren sin totale mangel på rasjonell tankegang. Eit menneske som var ved sine fulle fem, ville ha innsett at eit slikt forferdeleg brotsverk var dømt til å ha motsett verknad av det mordaren såg føre seg. Evna til å setja seg inn i andre menneske sine reaksjonsmåtar var så avgjort like lite til stades hos han som evna til medkjensle. Eit dysfunksjonelt og sjukt sinn.

Solveig sin død endra kanskje ikkje så mykje for så mange andre enn dei som stod henne nær. Men kanskje burde også hennar død fått viktige konsekvensar langt utover familien hennar. Igjen fekk me eit veldig vondt eksempel på ungdomspsykiatrien si stode her i landet. Såleis burde også politikarane visa interesse for måten ho og mange andre i same situasjon har gått bort på.

Elles vil eg håpa at massakren på Utøya har fått mange augo opp for det faktum at livet vårt her på jorda brått kan ta slutt. Difor gjeld det for oss alle at me er «reiseklare». Slett ikkje på den måten at me berre sit og ventar på «avreisa», men på den måten at me ikkje berre stiller hugen vår inn mot dagen i morgon her på jorda, men og mot æva med Jesus. Berre då kan me få eiga full visse om at me ein dag skal  få oppleva at både Solveig og mange andre kjente ansikt smilande skal stråla oss i møte på den andre sida.

Desse to første linene i Lina Sandell sin song målber fleire sentrale ting. For at ordet «enn» (än) skal gi noko fornuftig meining, så er det heilt klart at Lina samanliknar tryggleiken i Guds barneskare med tryggleiken til ei eller fleire grupper som ikkje tilhøyrer denne «skaren».

Lina Sandell hevdar og at denne Guds barneskare er liten. Spørsmålet vert då med ein gong: Kva er det ho har som referanse? Både ho og me veit at ingen ting kan definerast som «lite» eller «stort» utan at ein har noko å måla det opp mot. Svaret er nokså innlysande: Det ho brukar som referanse-mål, er alle menneska på jorda.

Ved første augnekast kan kanskje einkvan tenkja at samanlikninga hennar gjeld alle verdas småborn i høve til resten av menneska på jorda (altså dei unge, dei vaksne og dei eldre). Men dersom ein les heile songen hennar, ser ein straks at det slett ikkje er slik ho tenkjer. Derimot tenkjer ho på «normalt» kristent vis: «Men alle DEI SOM TOK IMOT HAN (Jesus), dei gav han rett til å verta Guds born, dei som trur på namnet hans» Joh 1,12. Songteksten avslører utvetydig at ho også reknar seg sjølv med til «Guds barneskare», endå ho menneskeleg tala ikkje lenger er eit barn.

På denne bakgrunnen er det heilt meiningslaust at biskopen i Bjørgvin brukar Lina Sandell sin song som utgangspunkt for nokre tankar om Utøya-tragedien.  Ikkje ein gong ein biskop har innsikt eller mynde til å skriva som om dei unge på Utøya – kollektivt – tilhøyrde «Guds lille barneskare»! Berre Gud åleine veit kven av dei unge på Utøya som trudde/trur på Jesu namn.

Eg vel å tru at det er tankeløyse (og overflatisk kjennskap til Lina Sandell sin tekst) som gjer at biskopen skriv som han gjer. Eg finn grunn til  minna biskopen om at det som gjer ein dom rett og god, er ikkje at han er positiv i menneske-augo, men derimot at at han byggjer på full innsikt og rettferd. Difor høyrer domen i slike saker berre Herren til, ikkje biskopen i Bjørgvin.

Ønskjer me å trøysta og hjelpa i ein slik forferdeleg vond situasjon, kan me kristne aldri gå på kompromiss med det sanne og EKTE. Mange lengtar etter nettopp det som er ekte, og det er berre det ekte som vert ståande.

Lina hadde fått gripa det ekte og evige. Det vert sagt at ho skreiv denne songen kort tid etter at ho miste faren sin til drukningsdøden. Det seier ikkje lite om kor nært ho var knytta til sin Herre og Gud.

Det både Bibelen og mange av oss kristne alltid kan vitna sant og inderleg om, er at «Gud er vår tilflukt og vår styrke, ei hjelp i trengsler, funnen overlag stor!» Sal 46:2

Elles er det i høgste grad rett av biskopen å seia at me skal ta vare på kvarandre. Men samstundes må eg vedgå at eg skulle likt å sett litt mindre av moderne menneske-i-sentrum-tenking og heller meir av Gud-som-sentrum-tenking i det han skriv.

Medan Bibelen teiknar eit bilde av ein suveren Gud som er den absolutt avgjerande «faktoren» i alt godt som skjer, teiknar vår tids teologar stadig meir eit bilde av ein Gud som er heilt avhengig av kva du og eg gjer.

Det er i beste fall berre ei halv sanning. Det er sant nok at dersom eg stengjer Gud ute frå livet mitt, då gjer eg det vanskeleg for han å leia meg på dei rette stigar. Dersom eg ikkje vil ha noko med han å gjera og går mine eigne egoistiske vegar, då kan eg ikkje i neste omgang klandra han for at han ikkje automatisk var der og hjelpte meg då eg kom i naud. Og hjelpa hans vil i alle fall på eit vis vera avhengig av at eg er villig til å ta imot.

Dessutan kan måten me lever på som nasjon, stengja både for Guds vern og for Guds gode gåver. Eit ord i Bibelen lyder slik:  «Misgjerningane dykkar har gjort at alt dette har kome i ulage for dykk. Syndene dykkar har halde det gode borte frå dykk.» Gud ønskjer å formidla slike bodskapar også i vår tid.

Det finst ulike meiningar om i kva grad Gud straffar oss menneske. Somme hevdar noko i retning av at Gud ikkje straffar meir etter at han straffa Jesus. Det er mildt sagt ei mistyding. La meg kort seia at Gud eigentleg ikkje straffar einskild-personar «i det daglege» på annan måte enn at misgjerning kan få direkte følgjer som inneber ei form for straff. Men i tillegg til det skal straffedom ein dag (på den siste
dagen) koma også over einskild-personar – dei som ikkje har tatt imot Jesu Kristi frelse.

Når det derimot gjeld folk og nasjonar, tyder heile historien på (også nyare historie) at Gud stadig har late ulukke ramma dei folk som lever i strid med hans vilje. Så får kvar av oss heller gjera seg opp ei meining om det kan vera grunn for å frykta at Gud vil la ulukke koma
over VÅR nasjon. Er han til dømes fullstendig uinteressert i om me år etter år gjennomfører mange tusen fosterdrap? Når det i Bibelen fleire stader står at han formar menneske i mors liv, er det då rimeleg å tru at han ser mellom fingrane med at me avsluttar så mange av desse liva?

Dette er «vanskelege» saker for moderne biskopar og prestar. Korleis skal ein kunna koma inn på slike emne og framleis håpa på popularitet? Skal ein heller satsa på å få folk til å samlast i kyrkjene våre gjennom å gjera det koseleg for dei? Skal ein la folk få kjenna at dei er godtatte uansett korleis dei tenkjer eller lever? Skal ein fortelja dei at dei er sett og elska av Gud, men for all del ikkje seia at Bibelen lærer oss at uoppgjort synd kan stengja for Guds velsigning? For alt i Bibelen «kan» vel uansett av våre dyktige, moderne teologar «tolkast» og «dissekerast» til det stemmer med det livet den einskilde har bestemt at er rett for han eller henne?

Men det står uansett fast at Gud har makt til å gripa inn der han måtte ønskja det, både ovanfor nasjonar og einskild-personar. Det inneber på ingen måte at me menneske kan laga ei oversikt over lover eller formlar som måtte gjeld for Guds intervensjon mellom oss. Dei som prøver på å forklara Gud, kjem alltid til kort.

Einskilde kan få det til å verka som om Gud ikkje lenger har noko sjølvstendig plan, han berre «velsignar» og «går med oss» i det gode me bestemmer oss for å gjera. Vår tids forkynning kan få oss til å gløyma at «Gud er Gud om alle land låg øydde, Gud er Gud om alle mann enn døydde.»

Ikkje ein gong når det gjeld å nå ut med si frelse, har Gud, slik som somme av vår tids teologar hevdar, «gjort seg heilt avhengig av oss». Ein kan sjølvsagt diskutera kva ein meiner med «avhengig», men utan ei nærare forklaring vert påstanden feil og representerer faktisk ein
tanke som du ikkje finn i Guds Ord.

Når Gud stadig vel å bruka oss, har det ingen ting med «avhengigheit» å gjera. Det er ei gåve til oss. Me har lese om at Gud om nødvendig kan bruka eit esel. Og han kan skapa seg ein «barneskare» av ei steinrøys, om han vil. Og dersom me ikkje gjennom gjerning og ord ærar Jesus som Kongen over kongane, så skal Gud lata steinane ropa til Jesu Kristi ære! I vår tid har me faktisk høyrt om korleis Gud
for å redda menneske frå Muhammed sitt forvrengde og totalt øydelagde bilde av Gud (den Gud som Muhammed i utgangspunktet hadde fått litt kjennskap til gjennom jødane og dei kristne i området), har sendt englar med evangeliet midt inn i den muslimske verda. Eg for min del trur desse vitnesbyrda.

Biskopen hevdar at det er vel så viktig å spørja kvar me er etter den 22. juli enn kvar Gud var på denne vonde dagen. Tja… Spør me kvar Gud var den dagen, så finst det i alle fall eit visst håp om at me kan oppdaga i kva grad Gud fanst i våre liv i det heile tatt.

Neste spørsmål bør då bli: «Kva vil eg gjera med Gud og Jesus Kristus no etter den 22. juli?» Biskopen sitt spørsmål om kvar me er etter den 22. juli, er sjølvsagt OK det også, dersom det inneber at eg spør kvar eg er i høve til Guds plan for meg og for alle eg møter på min veg.

At eg er frelst, er nemleg ikkje berre det absolutt viktigaste, men det er også ein uvurderleg stor «fordel» dersom eg ønskjer å visa omsorg for mine medmenneske. Det er sjølvsagt ikkje slik at du ikkje kan vera god mot andre utan sjølv å vera på veg til Himmelen. Visst kan du vera god, men du kan ikkje formidla det aller, aller beste til andre menneske! Det einaste som held både i liv og død.

NRK fornektar seg ikkje. Igjen avslører den sosialistiske staben at dei ønskjer å spreia feilinformasjon og lygn.

I dag sende(r) dei eit program med Sara Azmeh Rasmussen. På NRK sine heimesider slår dei fast følgjande:
«Samfunnsdebattant og aktivist Sara Azmeh Rasmussen forteller om sin fortid som høyreekstremist i fødelandet Syria. Hun ser flere likhetstrekk mellom syrisk og norsk høyreekstremisme.»

Ein må vera temmeleg hjernevaska for å kunna påstå at det var høgreekstremist Sara Azmeh Rasmussen var! At ein – slik mordaren Breivik var det – er villig til å bruka terror for å oppnå bestemte mål, er ikkje einstydande med at ein er høgreekstremist. Det er eigentleg så sjølvsagt at også NRK-staben burde kunna innsjå det, om dei ville.

Faktum er at Sara Azmeh tilhøyrde eit nasjonal-SOSIALISTISK parti og rørsle. Ideologien deira var også meir venstreradikal enn «høgreekstrem». Argumentet NRK brukar i omtala si, at det nasjonalsosialistiske partiet drøymde om eit Stor-Syria som også skulle omfatta Libanon, Irak, Kuwait, Jordan, dei palestinske områda, Israel, Sinai, Sør-Tyrkia, Sør-Iran og Kypros, er ikkje noko eintydig indikasjon på høgreekstremisme. Også sosialistiske regime har til alle tider drøymt om stordom og ikkje minst «likeretting».

NRK burde kanskje merkja seg at i dagens program tok faktisk Sara Azmeh Rasmussen  avstand frå den avhumaniseringa ho hadde stått for når det gjaldt israelarar. Ho tok med andre ord avstand frå denne delen av ideologien som også er typisk for norske sosialistar! Sosialist-organet NRK bør heller ikkje gløyma at det ikkje har gått så veldig mange ti-år sidan deira meiningsfeller faktisk predikerte væpna opprør også her i Norge!! Somme av oss har ikkje gløymt den relativt nære historia vår trass i massiv sosialistisk propaganda frå m.a. NRK.

Norge er med rette i sorg over massakren av ungdomane på Utøya. Ingen av oss klarer å fatta korleis eit menneske kan verta så fylt av grusom vondskap som det denne udåden vitnar om.

Heldigvis er dei fleste av oss einige om at det som har skjedd ikkje skal få øydeleggja det norske demokratiet og dei verdiar me set høgt her i landet vårt.

Men det vert truleg nødvendig at me alle legg vinn på å visa varsemd for å klara å verna om dei demokratiske prosessane. Heldigvis har  norske politikarar så langt gitt positive signal. Dei einaste som har vist manglande vurderingsevne er – som vanleg? – media.

Det gjekk ikkje lang tid før det vart svært viktig for TV2 å få fram at mordaren var tidlegare medlem av Frp. Dette gjekk over skjermen om og om igjen. Nokre gonger stod det samtidig med både store og litt mindre typar på skjermen, midt under dei mest intense sendingane.

Det var tydeleg at TV2 vurderte dette som «sensasjonelt». Men alle oppegåande menneske vil vera einige om at TV2 her utviste svært dårleg dømekraft. Det var fullstendig meiningslaust å slå dette opp som ei viktig hovudsak, med mindre ein midt i det forferdeleg som hadde hendt, hadde eit forkvakla ønskje om å scora politiske poeng på informasjonen.

Sidan TV2 slo dette stort opp før politiet kunne koma med noko som helst informasjon om eventuelt motiv for massakren, ligg det nærliggjande å tru at TV2 med oppslaget sitt ønskte å gjera eit forsøk på å «hjelpa» det norske folk til å tenkja «i dei rette baner».

Det einaste som kan seiast til TV2 sitt forsvar, er at flausen deira skjedde på eit så tidleg tidspunkt at dei kanskje ikkje hadde fått med seg at politikarane både innan AP og andre parti no har vore svært klare på at udåden ikkje skal få rokka ved dei demokratiske prosessane her i landet.

Dersom politikarane vel å stå ved det dei har sagt, må faktisk både dei og media heretter vakta seg for å bruka udåden for å prøva å få framgang for eit bestemt parti eller for å sverta eit anna parti.

Dersom AP no går fram på meiningsmålingane, og det er innlysande at dette kjem som eit resultat av ein vind av medkjensle og ikkje som ein konsekvens av partiets politikk, då har mordaren klart å setja demokratiet under press. At sjølve presset i så fall verkar i motsett retning av
det han truleg såg for seg, det indikerer ikkje anna enn at han personleg mangla vurderingsevne.

Det er elles ikkje overraskande om ein person som har framvist total og absolutt mangel på medkjensle, også heilt manglar evna til å vurdera korleis andre menneske si medkjensle vil kunna slå ut.

Mordaren narra seg sjølv også dersom han verkeleg trudde at udåden hans skulle demma opp for vidare islamsk ekspansjon her i Vesten. Til og med amerikanske kjelder fortel no at det ikkje tok lang tid før det vart hevda at retorisk kritikk av radikal islamisme ligg til grunn for udåden.

Men ver trygg, på same måten som me vil verna om demokratiet og dei vestlege verdiane våre, vil me og halda fram med å åtvara mot radikal islamisme. Det er klinkande klart at angrep på verdiane våre kjem både frå islamsk ekstremisme og frå høgre-ekstremisme. Men all motstand og kamp må berre førast gjennom demokratiske prosessar, berre det fører til siger for demokratiet!